تحول مباني مشروعيت سلطنت؛ از يورش مغولان تا برآمدن صفويان (نقد و بررسي)

A Critical Review on the Book “Transformation of the Foundations of the Legitimacy of the Monarchy: From the Mongol Invasion to the Rise of the Safavids”

موضوع مشروعيت در تاريخ ايران از موضوعاتي است كه در دهه­هاي اخير توجه پژوهش‌گران تاريخ را به خود جلب كرده است. يكي از متأخرترين اين آثار «تحول مباني مشروعيت سلطنت از يورش مغولان تا برآمدن صفويان» است. اين اثر، تحول در مباني مشروعيت اين دوره را در چارچوب يك بحران فراگير مشروعيت­زايي در قالب الگوهاي متعدد بررسي مي­كند با تأكيد بر اين مسئله كه با سقوط خلافت و ورود عنصر مغول، پيچيدگي در مباني مشروعيت دو چندان شد و مباني الهام­بخش جديدي براي مشروعيت‌بخشي مطرح گرديد. افزون بر آن، بعد از سقوط حكومت ايلخانان، تقريباً نظم و سازمان ويژه، دچار خدشه شد. حكومت­ها با خصوصيات و ويژگي­هاي متعدد، براي توجيه حاكميت خويش به انواع الگوهاي مشروعيت­زا دست زدند. بنابراين حكومت­ها در مسألة مباني مشروعيت به نوعي دچار بحران مشروعيت گرديدند. اين مقاله با هدف بررسي انتقادي اثر فوق ارائه شده است. اين بررسي نشان مي­دهد بحران مشروعيت در دورة موردبررسي يك مسألة اساسي بوده، اما الگوهاي مشروعيت به هيچ وجه مبتني بر الگوي واحد نبوده­اند، بلكه مبتني بر الگويي چند وجهي، تركيبي و توأماني بودند، اما شاخص­هاي مهمي چون انديشه ايراني سلطنت؛ فره ايزدي و فره كياني ناديده گرفته شدند. اثر به لحاظ مباني روش­شناسي و تعريف مفاهيم داراي ضعف است و قادر به طراحي مفهومي يك الگوي فراگير چندوجهي براي دورة موردنظر نبوده است.

The issue of legitimacy in the history of Iran is one of the issues that has attracted the attention of historians in recent decades. One of the most recent of these works is "the evolution of the foundations of the legitimacy of the monarchy from the Mongol invasion to the rise of the Safavids." This work examines the evolution of the foundations of the legitimacy of this period in the context of a pervasive crisis of legitimacy in the form of multiple models, emphasizing that with the fall of the caliphate and the arrival of the Mongol element, the complexity of the foundations of legitimacy doubled and new inspiring foundations. It was raised for legitimacy. In addition, after the fall of the Ilkhanate, almost all special orders and organizations were damaged. Governments, with numerous features and characteristics, used various legitimizing models to justify their sovereignty. Thus, governments faced a crisis of legitimacy on the issue of the foundations of legitimacy. This article aims to critically review the above work. This study shows that the crisis of legitimacy was a major issue in the period under review, but the patterns of legitimacy were by no means based on a single pattern, but on a multifaceted, composite, and simultaneous pattern, but important indicators such as the Iranian idea of ​​monarchy; Farah Izadi and Farah Kiani were ignored. The work is weak in terms of methodological foundations and definition of concepts and has not been able to conceptually design a comprehensive multidimensional model for the period.