نقدي بر كتاب سبب‌شناسي توسعه‌نيافتگي ايران

A Critique on the Book “Etiology of Iran’s Underdevelopment”

مساله ي توسعه نيافتگي همواره به عنوان يكي از جذابيت هاي پژوهشي براي پژوهش‌گران مطرح بوده است. توسعه نيافتگي يكي از دغدغه‌هاي اصلي اصلاحگران و انديشه ورزان ايراني دست‌كم از اوايل دوره قاجار بوده است كه منجر به رهيافت ها و ديدگاه هاي مختلفي در مورد علت يابي آن و نيز ارائه ي راهكارهايي گوناگون براي برون رفت از آن شده است. در اين مورد كتاب‌ها و آثار متعددي به نگارش درآمده است اما يكي از كتاب‌هايي كه به تازگي در همين ارتباط روانه بازار نشر شده است كتاب سبب شناسي توسعه نيافتگي ايران است. بررسي كتاب نشان مي دهد كه اين اثر از سه جنيه ي شكلي، روش شناختي و محتوايي قابل نقد است و هدف از اين پژوهش نيز روشن ساختن ضعف‌ها و كاستي كتاب در حوزه هاي ياد شده است. در مجموع اينگونه به نظر مي رسد كه كتاب بدون آنكه نوآوري خاصي داشته باشد ، نتوانسته است افق علمي تازه اي در اين زمينه بگشايد.

The issue of underdevelopment has always been one of the research attractions for researchers. Underdevelopment has been one of the main concerns of Iranian reformers and thinkers, at least since the early Qajar period, which has led to various findings and perspectives on its cause, as well as offering various solutions to overcome it. Numerous books and works have been written on this subject, but one of the books that has recently been published in this regard is Etiology of Iran’s underdevelopment. The study of the book shows that this work can be criticized from three aspects: form, methodology and content, and the purpose of this research is to clarify the weaknesses and shortcomings of the book in the mentioned domains. All in all, it seems that the book doesn’t have any special innovation and it has not been able to open a new scientific horizon in this field.