كليدواژه :
آسيب , دفاع از دست دادن كنتر , زنان خشونت‌ديده , آزارگر فشار رواني , پس‌آسيبي , ويروس كرونا
چكيده فارسي :
با آغاز محدوديت‌هاي متعدد، تنش‌ها و فشارهاي رواني ناشي از پاندمي كرونا ويروس در سراسر جهان، عده قابل توجهي از زنان در تمام كشورها، در معرض تجربه هرچه بيشتر انواع خشونت‌هاي خانگي قرار گرفته‌اند. اين خشونت‌ها به نوبه خود و با ابتلاي خشونت‌ديده به نوعي اختلال اضطرابي و تضعيف تاب‌آوري و قدرت خودكنترلي به شرايط روحي ويژه‌اي مي‌انجامد كه احتمال بروز رفتارهاي مجرمانه را در خشونت‌ديده افزايش مي‌دهد. درست به همين دليل و از منظر مولفه‌هاي روان‌شناسي و اخلاقيِ مسئوليت كيفري، مرتكب (خشونت‌ديده) فاقد مسئوليت و يا مسئوليت كامل كيفري است. مقاله حاضر با استفاده از روش تحقيق توصيفي-تحليلي يكي از مهم‌ترين الزامات گفتمان تقنيني ايران را در باب مسئوليت كيفري يعني قاعده‌گذاري صحيح حقوقي در چارچوب يك الگوي جنسيت‌محور براي حمايت از زنان خشونت-ديده‌اي كه تحت تأثير تجربه مكرر خشونت، نشانگان اختلال اضطرابي و به تبع آن از دست دادن كنترل مرتكب قتل همسر يا شريك آزارگر خود مي‌شوند، به بحث مي‌گذارد. آنچه از منظر حقوق تطبيقي، از پيش در گفتمان تقنيني بسياري از نظام‌هاي حقوقي دنيا و با پيش‌بيني دفاع «از دست دادن كنترل» صورت پذيرفته و با آغاز همه‌گيري كرونا ضرورت و اثربخشيِ آن در حمايت از بزه‌ديده خشونت بيش از پيش معلوم گشته است.
چكيده لاتين :
Starting many restrictions, tensions, and stresses caused by the corona virus pandemic around the world, a significant number of women in all countries are exposed to more and more forms of domestic violence. This violence, by causing psychological damage and perceptual, biological and behavioral problems, and consequently weaken resilience and the power of control, leads to special mental conditions that increase the likelihood of criminal behavior in the abused person. However, from the perspective of the psychological and ethical components of criminal responsibility, the perpetrator has no or full criminal responsibility due to post-traumatic stress disorder. Accordingly, using descriptive-analytical research method, the present article intends to address one of the most important requirements of Iran's legislative discourse on criminal liability, namely proper laws within a gender-based model to support abused women who are affected by repeated experiences of violence, anxiety disorder and consequently loss of control and kill their abuser eventually. From the perspective of comparative law, what has been done for a long time in the legislative discourse of many legal systems of the world by predicting the defense of "loss of control" that the need and effectiveness of this defense, has become increasingly apparent with the corona pandemic
