كليدواژه :
زيست محيط , جنوب شرق ايران , عصر مفرغ , داده هاي باستان شناسي
چكيده فارسي :
بي‌شك تمامي فعاليت‌هاي فرهنگي بشر در پس‌زمينه‌ي جغرافيا و محيط زيست شكل مي‌گيرد. در زيست‌بوم شناسي انساني و زيستي، مفاهيم نظري اغلب براي توصيف، تفسير و تخمين روابط و برهم‌كنش هاي ميان انسان و محيط با استفاده از مدل‌هاي جامع تحولي و روشمند انجام مي‌گيرند. اين ديدگاه بر رفتار فرهنگي در هر دو محيط طبيعي و اجتماعي تأكيد دارد. با اين حال با وجود مطالعات متعدد باستان شناختي در منطقه جنوب شرق ايران و مناطق همجوار در ارتباط با آن، تاكنون مطالعات جامعي در خصوص تغييرات اقليمي عصر مفرغ منطقه صورت نپذيرفته است. در اين پژوهش هدف بازسازي وضعيت زيستي محيطي منطقه در دوران مفرغ است و تلاش بر آن است با روشي تحليلي، بر اساس مطالعه شواهد وجود آبياري مصنوعه اي در كنار نوارهاي رودخانه ها و همچنين نقوش مهرها، سفالينه ها، پيكرك ها، بقاياي استخواني كه به حد فراوان و همچنين نتايج آناليز گياه باستان شناسي كه بصورت حداقل به دست باستان شناسان رسيده است، زيست محيط منطقه را در عصر مفرغ نمايان سازد و چنين فرايند استدلالي براي بازسازي محيط زيست منطقه به نوبه خود كاملا لازم و ضروري به نظر مي رسد. در نهايت براساس شواهد باستان شناختي و آناليزهاي انجام يافته چنين به نظر مي رسد كه در عصر مفرغ، شرايط زيست محيطي و اقليمي مساعدي در مناطق مورد بحث حاكم بوده است. همچنين مي توان بر اساس تحليل يافته ها چنين نتيجه گرفت كه انباشته شدن رسوبات در دلتاي رود خانه ها و تغيير بستر آنها، تناوب خشكي و رطوبت، اقليم نامناسب، بارندگي بسيار اندك، نبود سفره هاي زير زميني و بادهاي شديد باعث بوجود آمدن خشكسالي و از بين رفتن كشتزارها شده و كوچ هاي اجباري از جمله دلايل از بين رفتن تمدن ها و محوطه هاي اين منطقه بوده است.
چكيده لاتين :
Unquestionably, all human cultural activities are formed in the background of geography and environment. In human and biological ecology, theoretical concepts are often used to describe, interpret, and estimate relationships, and interactions between humans and the environment are executed utilizing comprehensive transformational and methodological environments. This point of view emphasizes cultural behavior in both natural and social environment. However, despite numerous archeological studies in the southeastern region of Iran and neighboring areas, thus far, no comprehensive studies have been conducted on the scientific changes of the Bronze Age. In this study, the aim is to reconstruct the environmental situation of the region in the Bronze Age. Attempt has been made by analytical methods based on evidence of artificial irrigation near the river strips as well as designs of seals, pottery, statues, bone remnants that is abundant as well as the results of archeological plant analysis which archeologists have reached the minimum to show the environment of the region in the Bronze Age. Such as argumentative process for the reconstruction of the region, in turn, seems absolutely necessary. Finally, based on archeological evidence and analysis, it appears that in the Bronze Age, favorable environmental and climatic conditions have prevailed in the investigated areas. In can be concluded from the analysis of the findings that the accumulation of sediments in delta and change in their bed, the frequency of drought and humidity, unfavorable climate, very little rainfall, lack of aquifers, and strong winds have caused drought and crop failure. The destruction of fields and forced irrigation are among the reasons for the destruction of civilization and this area.
