مطالعه ي تطبيقي طرق تعالي خويشتن در آثار مولانا و فرانكل

هدف از اين پژوهش، بررسي ديدگاه ويكتور فرانكل درباره "تعالي خويشتن" و مقايسه آن با مضامين ارائه شده توسط مولانا در اين زمينه است. روش پژوهش، كيفي با روش تحليل هرمنوتيك است. جامعه پژوهش شامل تعدادي از ابيات مثنوي و ديوان شمس، گفتار­هاي فيه ما فيه و آثار ويكتور فرانكل است. روش نمونه گيري نيز هدفمند است. براي تحليل داده ها از روش توصيف، مقايسه و مفهوم سازي استفاده شده است. يافته­ها بيانگر اين است كه در نگاه فرانكل، معطوف شدن به غيرخود، "تعالي خويشتن" ناميده مي­شود، مولانا نيز مضاميني چون فراررفتن از خود، پرهيز از خود، دشمني با خود و غيره را در آثارش به كار برده است كه به نوعي با مفهوم "تعالي خويشتن" فرانكل قرابت مضموني دارد. مصاديق "تعالي خويشتن" از نگاه فرانكل عبارت اند از؛ تحمل رنج و معنادهي به رنج، انجام كاري ارزشمند و عشق ورزي، كه در آثار مولانا نيز با همين رويكرد، مصاديق تعالي را تحمل رنج هاي رشد دهنده، عشق ورزي، ابن الوقت بودن، مرگ انديشي و مرگ قبل از مرگ، مطرح شده است كه در مجموع با وجود لفظ هاي غير مشترك، مضمون نظرات هر دو شخصيت مطرح شده در تحقيق، با درصد بالايي به هم شباهت دارد. البته كه مضمون تعالي خويشتن در نگاه مولانا مراتب بيشتر و نتايج گسترده تري از مفاهيم ارائه شده توسط ويكتور فرانكل دارد.

No abstract