آسيب شناسي تقنيني اقتدار پليس در جرائم غير مشهود

Legislative pathology of police authority in intangible crimes

برخلاف اختيارات ويژه پليس در جرائم مشهود، پليس در جرائم غيرمشهود از اختيارات محدودي برخوردار بوده و به‌آساني نمي‌تواند وظيفه‌هايي كه به‌عنوان ضابط برعهده دارد، انجام دهد. در اين پژوهش تلاش خواهد شد تا چالش‌هاي موجود در زمينه رفتار قانوني پليس در مواجهه با جرم غيرمشهود بررسي و با اختيارات ساير ضابطان مانند سازمان اطلاعات سپاه و وزارت اطلاعات مقايسه شود. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف و ماهيت، كاربردي و به لحاظ اجرا، توصيفي- تحليلي از نوع كيفي است. داده‌هاي پژوهش به شيوه اسنادي و كتابخانه‌اي از منابع حقوقي، فصل‌نامه‌ها، رساله‌ها، پايان‌نامه‌ها و مقاله‌ها جمع‌آوري و تحليل شده است. در اين پژوهش يافته‌هاي موجود درباره اقتدار پليس در نظام حقوقي ايران بحث و بررسي شده است. يافته‌ها: يافته‌ها نشان مي‌دهد قانونگذار حدود رفتارهاي پليس و به‌ويژه در مقام ضابط دادگستري را تعيين كرده است كه اين رفتارها بايد مبتني‌بر مقررات و تابع ضوابط خاص خود باشد؛ اين مقررات به‌صراحت در مواد 28، 29 و 30 قانون آيين دادرسي كيفري مصوب 1392 و همچنين بند 8 ماده 4 قانون فرماندهي انتظامي تصريح شده است. اختيارات پليس در زمينه جرائم غيرمشهود به‌شدت از جرائم مشهود كمتر بوده و موجب آسيب جدي به اقدامات پليسي و اقتدار ظابطان مي‌شود. در مقابل در برخي از قوانين براي ضابطان خاص اختياراتي پيش‌بيني شده است كه باعث عملكرد موفق آنان در جرائم غيرمشهود مي‌شود. نتايج: با انجام اين پژوهش مشخص شد كه اختيارات پليس در جرايم غيرمشهود بسيار كمتر از جرم مشهود است و حتي در پاره‌اي موارد اختيار ساير ظابطان خاص از پليس به‌عنوان ظابط عام قوه قضاييه بيشتر است و پليس مي‌بايست پيش از هر اقدامي از مقام قضايي كسب تكليف كند و چنانچه بدون كسب اين مجوز، اقدامي كند، از نظر قانون معتبر نبوده و براي مأمور اقدام‌كننده هم پيامدهايي خواهد داشت.

Contrary to the special powers of the police in obvious crimes such as detecting crime, preserving the signs and evidence of the crime, identifying, finding and preventing the escape of the accused, the right to investigate and monitor the accused, the police have limited powers in intangible crimes and can not easily perform their duties. The officer is in charge, to do. This has prevented the police from exercising their authority properly. This study will try to examine the challenges in the legal behavior of the police in the face of intangible crime and compare it with the powers of other officers such as the IRGC and the Ministry of Intelligence. Methods: The present research is applied in terms of purpose and nature and descriptive-analytical in terms of implementation. Research data has been collected and analyzed in the form of documents and libraries from legal sources, quarterly journals, dissertations, dissertations and articles. In this study, the existing findings on police authority in the Iranian legal system are discussed. Findings: The findings of the study show that the legislator has determined the limits of police behavior, especially as a judicial officer, that these behaviors should be based on their own rules and regulations; These regulations are explicitly specified in Articles 28, 29 and 30 of the Code of Criminal Procedure adopted in 1392, as well as paragraph 8 of Article 4 of the Law on Law Enforcement. The powers of the police in the field of intangible crimes are severely less than the apparent crimes and cause serious damage to police actions and the authority of officers. In contrast, some laws provide for special officers with powers that enable them to perform successfully in intangible crimes. Conclusion: The investigation revealed that the police had to obtain an order from a judicial official before taking any action, and if they took action without obtaining this permission, it would not be legally valid and would have consequences for the acting officer