اثر تمرين هوازي بر مسير پيام‌رساني Nrg1/ErbB2 در ﺷﺎخ ﺧﻠﻔﯽ ﻧﺨـﺎع موش‌هاي صحرايي نر داراي درد نوروپاتي ديابت

مقدمه: اختلال در عملكرد سلول‌هاي شوان توسط ديابت، عواقب گسترده‌اي بر ساختار و عملكرد اعصاب محيطي دارد. هدف پژوهش حاضر بررسي اثر تمرين هوازي بر مسير پيام‌رساني Nrg1/ErbB2 در ﺷـﺎخ ﺧﻠﻔـﯽ ﻧﺨـﺎع موش‌هاي صحرايي نر داراي درد نوروپاتي ديابت است.روش‌ها: 24 سر موش صحرايي نر ويستار 8 هفته‌اي (محدوده‌ي وزني 11.3 ±204 گرم) به‌طور تصادفي در سه گروه (8 = n) شامل: نوروپاتي ديابت (mg/kg50 استرپتوزوسين تزريق درون صفاقي)، نوروپاتي ديابت تمرين(30 دقيقه تمرين هوازي با شدت 15 متر در دقيقه، 5 روز در هفته به‌مدت 6 هفته)، و كنترل سالم قرار گرفتند. پس از تأييد ايجاد درد نوروپاتي ديابت توسط تست‌هاي رفتاري، پروتكل تمرين هوازي اجرا گرديد. ميزان بيان ژن‌هاي Nrg1 وErbB2 با تكنيك ريل تايم اندازه‌گيري شد. آزمون آناليز واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي براي تحليل آماري استفاده گرديد. يافته‌ها: تمرين هوازي موجب كاهش حساسيت سيستم عصبي به هايپرآلژزيا حرارتي و آلودينياي مكانيكي گرديد. القاء ديابت باعث كاهش معني‌دار بيان ژن Nrg1و ErbB2شد. همچنين افزايش معني‌داري در ميزان بيان ژن‌هاي فوق در گروه تمرين نسبت به گروه نوروپاتي ديابت وجود داشت (P 0.05).نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد، تمرين هوازي با افزايش بيان نوروگلين 1 و گيرنده‌ي آن روند تخريب عصبي ناشي از ديابت را كند مي‌كند. پيشنهاد مي‌شود از تمرين هوازي براي بيماران ديابتي به‌منظور كاهش درد نوروپاتيك استفاده شود.