تحليل و بررسي ميزان تأثير زمينه‌‌گرايي بر دلبستگي به مكان در محله‌هاي تاريخي (موردشناسي: محله‌هاي سرخاب و دوه‌‌چي تبريز)

ناديده‌گرفتن اصول و ابعاد زمينه‌گرايي در فضاي محله‌ها، منجر به كاهش ميزان دلبستگي به مكان شده و به‌تبع آن مسائل و مشكلات متعددي به‌وجود آمده است؛ ازاين‌رو پژوهش حاضر با هدف ارتقاء دلبستگي به مكان محله‌هاي تاريخي (سرخاب و دوه‌‌چي) شهر تبريز ازطريق ابعاد زمينه‌‌گرايي به روش توصيفيتحليلي با استفاده از ابزار پرسش‌نامه و انجام آزمون‌هاي Spss به روش نمونه‌‌گيري تصادفيخوشه‌اي انجام گرفته است. جامعۀ آماري پژوهش، ساكنان محله‌‌هاي سرخاب و دوه‌‌چي با تعداد 300 نمونۀ آماري (150 نفر از هر محله) است. براي بررسي «زمينه‌گرايي»، ابعاد كالبدي، تاريخي، اجتماعي-فرهنگي و طبيعي و براي بررسي «دلبستگي به مكان»، مؤلفه‌هاي كالبدي و اجتماعي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي‌‌دهد كه بين ابعاد زمينه‌‌گرايي (به جز زمينۀ طبيعي) و دلبستگي به مكان، ارتباط خطي در محله‌‌ها برقرار است كه بيشترين مقدار مربوط به بُعد كالبدي (به‌ويژه خوانايي) است. ازلحاظ ميزان تأثيرگذاري نيز بُعد تاريخي زمينه‌گرايي بيشترين تأثير را بر دلبستگي به مكان دارد؛ بنابراين براي ارتقاء دلبستگي به مكان در محله‌‌هاي تاريخي شهر تبريز لازم است برنامه‌‌ريزان و طراحان معماري و شهرسازي به ابعاد كالبدي و تاريخي توجه و تأكيد بيشتري داشته باشند.