بررسي شكايت‌ها از درمان ايمپلنت دنداني و عوامل مرتبط با آن در مراجعان به اداره كميسيون‌هاي پزشكي قانوني تهران(1397-1395)

سابقه و هدف: با توجه به بررسي مطالعه هاي انجام شده روي شكايت بيماران از درمان هاي دندان پزشكي، با توجه به اينكه شكايت بيماران از درمان هاي ايمپلنت دنداني كمتر انجام شده است، اين تحقيق براساس شكايت بيماران از درمان ايمپلنت و عوارض ناشي از آن در سال هاي 1395-1397 انجام شد. مواد و روش ها: اين تحقيق به روش توصيفي و با مراجعه به اداره كميسيون هاي پزشكي قانوني تهران و دريافت مجوز مربوطه انجام شد. پرونده تمامي دندان پزشكاني كه در سال هاي 1395-1397 به اداره كميسيون هاي پزشكي قانوني تهران ارجاع شده بود، بررسي شد. از بين آن ها پرونده هاي مربوط به شكايت بيماران از درمان ايمپلنت جدا شد. در اين پرونده ها عوامل مرتبط از جمله سن وجنس بيمار، دليل شكايت و خصوصيات دندان پزشك مورد شكايت از نظر جنس، سن و تخصص بررسي و ثبت شد. رأي كميسيون پزشكي به صورت تبرئه يا قصور مشخص و شيوع هر كدام از اين دو رأي در نمونه ها تعيين و ميزان واقعي آن برآورد شد و سپس نقش عوامل مرتبط با آزمون كاي دو قضاوت آماري شد. يافته ها: از كل شاكيان دندان پزشكي در اين سال ها (1395-1397)،حدود 30 درصد از پرونده ها مربوط به شكايت از درمان ايمپلنت بود به طوري كه 58 درصد ناشي از جايگزيني نامناسب ايمپلنت، 29 درصد ناشي از آسيب به بافت هاي اطراف ايمپلنت، 6 درصد مربوط به اخذ هزينه هاي بالا و 7 درصد شامل ساير موارد بود. در اين پرونده ها، شاكيان به تفكيك 50 درصد مرد و 50 درصد زن و دندان پزشكان به تفكيك 91 درصد مرد و 9 درصد زن بودند. رأي كميسيون پزشكي قانوني در 45 درصد موارد تبرئه و 55 درصد رأي قصور بود. نتيجه گيري: به نظر مي رسد، ميزان قصور دندان پزشكي در درمان ايمپلنت بالا بوده و به خصوص ميزان قصور براي دندان پزشكان فاقد تخصص بيشتر ديده مي شود. نتايج اين تحقيق اقدام هاي لازم براي كاهش اين مشكل را توصيه مي كند.