تغيير نشانگرهاي خطر قلبي پس از يك دوره تمرين استقامتي فزاينده در رت‌هاي انفاركته شده

سابقه و هدف: در بيماران مبتلا به انفاركتوس قلبي جلوگيري از رسوب ليپوپروتئين ها در ديواره عروق با استفاده از تمرين هاي ورزشي عامل مهمي در ريكاوري سريع و بازگشت ظرفيت هاي عملكردي است. بنابراين هدف از اين پژوهش بررسي تغيير نشانگرهاي خطر قلبي پس از يك دوره تمرين استقامتي فزاينده در نمونه هاي انفاركته است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تجربي است كه در اين پژوهش20 سر موش صحرايي نژاد ويستار با محدوده سني (108) هفته و ميانگين وزن (30±230) گرم به طور تصادفي به دو گروه كنترل انفاركتوس (MI.Co) و تمرين انفاركتوس (MI.Ex) تقسيم شدند. پس از القاي انفاركتوس قلبي با دو تزريق داخل صفاقي ايزوپروترنول به فاصله 24 ساعت و با دوز 150ميلي گرم در كيلوگرم، گروه تمرين به مدت هشت هفته پروتكل تمرين استقامتي را روي نوارگردان اجرا كردند. خون گيري در شرايط يكسان و به دنبال حداقل 24 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين انجام شد. براي بررسي تغييرهاي معنا داري سطح Cholesterol ، TG، LDL وHDL از روش آناليز تي مستقل در برنامه گراف پد استفاده شد. يافته ها: سطح سرمي LDL و TG در گروه تمرين انفاركتوس كاهش معنا داري (به ترتيب2.12 و 13.87mg/dl) نسبت به گروه كنترل انفاركتوس داشت (0.03=p). اما مقاديرCholesterol و HDL در گروه تمرين انفاركتوس نسبت به گروه كنترل انفاركتوس (به ترتيب 5.25 و 4.12 mg/dl) افزايش داشت كه اين افزايش تنها در مقادير HDL معنا دار بود(0.03=p). نتيجه گيري: به نظر مي رسد به كارگيري راهبردهاي غيردارويي مانند تمرين استقامتي فزاينده مي تواند سبب كاهش معنا داري در سطح LDL و TG و در مقابل افزايش معنا دار در ميزان HDL در نمونه هاي مبتلا به انفاركتوس قلبي شود.