رويكرد معرفتي به انواع طبيعي زيستي

از مقومات مفهومي انواع طبيعي، بويژه در نسبت با موجودات زنده، ايدۀ ذات‌گرايي بوده است. نظريۀ تكامل اما با طرح تلقي تازه‌اي از گونه‌هاي زيستي ذات‌گرايي را در دامنۀ زيست‌شناسي عميقا به چالش كشيد. در اين مقاله با هدف تحليل نسبت انواع طبيعي و ذات‌گرايي به سراغ ريشه‌هاي رجوع فيلسوفان به ايدۀ انواع طبيعي خواهم رفت و نشان خواهم داد خاستگاه طرح اين ايده اساسا خاستگاهي معرفتي، يعني حل مشكلات استقرا، بوده است. در اين تحليل، ذات‌گرايي در شكل قوي آن شرطي اضافي براي انواع طبيعي خواهد بود، زيرا براي اينكه يك استقرا معتبر باشد نيازي به دروني بودن ويژگيهاي پايۀ استقرا نيست. با اين حال ذات‌گرايي در معنايي ضعيفتر همچنان لازم است، يعني بايد ويژگيهاي پايۀ استقرا در تمام افراد نوع مشترك باشند تا تعميم استقرايي را تضمين كنند. ثمرۀ تضعيف ذات‌گرايي امكان به دست دادن مفهومي يكپارچه از انواع طبيعي براي علوم مختلف زيستي و غير زيستي است.