رنسانس خياباني خوانشي بر توليد فضاي اجتماعي، با تأكيد بر تريالتيك لوفور جغرافياي مورد واكاوي سبزه‌ميدان زنجان

با ورود انديشه‌هاي مدرنيته و نوگرايي، كالبد شهري شاهدي بر تجربه تلخِ مدرنيزاسيون نافرجام شد. اين بي‌سرانجامي بخصوص در شهرهاي جهان سوم نمود بيشتري يافته و منجر به افول كيفيت زيست انساني در ابعاد گوناگونِ اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و زيبايي‌شناختي گرديد. پژوهش پيش رو تأثيرات روند رو به تزايد گونه‌هاي متنوعي از نو پردازي‌هاي شهري را در بُعد اجتماعي به چالش مي‌كشد همان‌طور كه برجسته‌ترين گونه‌ي حيات انساني در پرداختن به امور انساني «شهر» است؛ بنابراين شهريتِ شهر ممكن است به‌واسطه‌ي هنجارها يا ناهنجاري‌هاي انساني تكريم يا شكسته شود. فضاهاي شهري متأثر از ناهنجاري‌هاي انسان‌ساز غالباً گرفتار روح نا مدني در كالبد مدنيت هستند. ازاين‌رو رنسانس در فضاهاي شهري بخصوص خيابان كه مهم‌ترين عرصه‌ي برخوردهاي شهروندي است، در تلاش است تا ناهنجاري‌هاي ناشي از مدرنيسم ناتمام ِمسلط بر فضاهاي همگاني را با توليد فضاهاي مدني انسان مبنا برطرف سازد. درواقع رنسانس خياباني پاسخي بر چگونگي كشف، تقويت و آشكارسازي روابط اجتماعي دريكي از مهم‌ترين قرارگاه‌هاي رفتاري شهر است كه به‌عنوان ابزاري استراتژيك قادر به توليد و بازتوليد فضاهاي اجتماعي در شهر است. با عنايت بر اينكه سبزه‌ميدان هم به‌عنوان يكي از اصلي‌ترين قرارگاه‌هاي شهر زنجان تحت تأثير مدرنيزاسيون نا انديشيده قرارگرفته است، تجديد حيات و توليد فضاهاي انساني علاوه بر فضاهاي تجاري اجتناب‌ناپذير مي‌نمايد. اين مطالعه با تكيه‌بر انديشه‌ي توليد فضاي لوفور تحليلي كيفي در راستاي تصديق تأثيرگذاري شاخص‌هاي اجتماعي بر محدوده بخش مركزي شهر (سبزه‌ميدان) است كه با ارائه مدلي كيفي با كمك نرم‌افزار Maxqda درنهايت وجود پتانسيل‌هاي بالقوه اجتماعي در محدوده را تأييد مي‌كند.