شناسايي و تحليل پيشران‌هاي كليدي مؤثر بر تامين مسكن مناسب براي گروه‌هاي كم‌درآمد در شهر تبريز

شيوه‌هاي برنامه‌ريزي و مداخله درزمينه توليد مسكن، عرضه زمين و استانداردهاي شهري وضع‌شده ناكارآمد بوده و نفعي براي كم‌درآمدترين اقشار نداشته است. از سوي ديگر، سياست‌هايي كه برساخت مسكن براي طبقات با استطاعت پايين تأكيد ورزيده‌اند، توجه اندكي به آثار محيطي آن معطوف نموده‌اند. ذكر اين نكته نيز بسيار اهميت دارد كه چالش تأمين مسكن گروه‌هاي كم‌درآمد شهري در كشور‌هاي درحال‌توسعه صرفاً به تهيه خود مسكن محدود نمي‌شود. كمبود فضاي سكونتي و فضا‌هاي داخلي خانه و نا‌كارآمدي امكانات گرمايشي و سرمايشي، نا‌امني در برابر مخاطرات طبيعي، از مهم‌ترين مواردي محسوب مي‌شود كه به هنگام سياست‌هاي تأمين مسكن براي اين گروه‌ها موردتوجه و مطالعه قرار نمي‌گيرد. از سوي ديگر طبق اظهارات كارشناسان، برنامه‌هاي تأمين مسكن گروه‌هاي كم‌درآمد، تنها مسكّني براي زخم متورم مسكن در بين اين گروه‌هاي درآمدي بوده است؛ توده بزرگي از خانوار‌ها كه در شرايط بي‌مسكني، تنگ‌مسكني و بد‌مسكني قرار دارند، نشان از عدم وجود ديد كلان نسبت به اين بخش و نا‌كارآمدي سياست‌هاي اجراشده در بخش مسكن و حل معضل آن در كشور مي‌باشد و به دلايل متعدد اين سياست‌ها همواره از سوي مردم و منتقدان با چالش‌هاي جدي مواجه است، به‌گونه‌اي كه در حال حاضر مديران و برنامه‌ريزان اين حوزه متقاعد شده‌اند كه بسياري از سياستها و سرمايه‌گذاري‌ها در بخش مسكن شايد باعث بهبود مقطعي در اين بخش شود وليكن راهكاري براي دستيابي به شرايط مطمئن و پايدار نخواهد بود. آنچه نياز است، تجديدنظر در رويكرد‌هاي كلان مديريتي و به‌كار‌گيري ابزار‌هاي جديد در برنامهريزي است، ابزار‌هايي كه ويژگي موج سوم مديريت (تغيير براي انطباق با محيط آينده) در آن معنا يابد. در اين راستا اين پژوهش قصد دارد به شناسايي و بررسي مهم‌ترين عوامل مؤثر بر تأمين مسكن مناسب براي گروه‌هاي كم‌درآمد شهري در شهر تبريز، بپردازد.