مقايسه اثربخشي تلفيق روش سيستمي ساختاري با روش راه حل محور برتعارضات زناشويي، مرزها و مثلث سازي زوجين

هدف: اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي تلفيق روش سيستمي ساختاري در مقايسه با روش راه حل محور با روش سيستمي بر تعارضات زناشويي، مرزها و مثلث سازي زوجين شهر اصفهان انجام شد. روش پژوهش: پژوهش از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه آزمايش و گواه بود. جامعه آماري كليه زوجين متأهل و داراي تعارض شهر اصفهان در سال 9899 بود كه از بين آنان 30 زوج به شكل در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي در سه گروه آزمايش و يك گروه گواه (هر گروه 10 زوج) قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش مقياس تعارضات زناشويي ثنايي و همكاران (1375) و مرزها و مثلث سازي دهقاني و يوسفي (1398) بود. گروه آزمايش روش تلفيق روش سيستمي ساختاري برگرفته از شيرزادي و همكاران (1398) و گروه آزمايشي روش راه حل محور برگرفته از بسته آموزشي يوسفي (1399) به مدت هشت جلسه 90 دقيقه‌اي را دريافت كردند. داده ها با استفاده از واريانس اندازه‌هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد روش تلفيق روش سيستمي ساختاري و روش راه حل محور بر بهبود تعارضات زناشويي (178.29=F و 0.01 P)، مثلث سازي (5.612=F و 0.01 P) و مرزهاي خشك (178.29=F و 0.01 P) مرزهاي منعطف (905.67=F و 0.01 P) و مرزهاي بي بندوبار (202.15=F و 0.01 P) مؤثر هستند. نتايج آزمون توكي نشان داد كه روش تلفيقي از روش سيستمي بر متغيرهاي وابسته اثربخش تر است و اين تأثير در مرحله پيگيري پايدار گزارش شد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج حاضر مي توان گفت براي بهبود تعارضات زناشويي، مثلث سازي و ابعاد مرزها از روش تلفيقي بهره گرفت؛ هر چند هر دو روش تأثيرپذيري خود را نشان دادند.