اثربخشي آموزش مبتني بر درمان بين نسلي بوون و مدل مك مستر بر اضطراب، خودكارآمدي و خودكنترلي مردان و زنان در آستانه طلاق

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان بين نسلي بوئن و مقايسه آن با مدل مك مستر بر اضطراب، خودكارآمدي و خودكنترلي مردان و زنان در آستانه طلاق بود. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري دو ماهه بود؛ و جامعه آماري پژوهش حاضر زنان و مردان مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره منطقه 6 تهران در سال 1399 بود كه پس از غربالگري با پرسشنامه اضطراب زانك (1971) 45 زن و مرد به شيوه در دسترس انتخاب و در گروه‌هاي آزمايشي بين نسلي بوئن (15 نفر)، گروه آزمايشي مدل مك‌مستر (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) به صورت تصادفي جايگزين شدند. هر دو گروه آزمايش به مدت هشت جلسه 90 دقيقه‌اي تحت مداخله بين نسلي بوئن (1981) و مدل مك‌مستر (2007) قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي را دريافت نكردند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شرر و مادوكس (1982) و خودكنترلي تانجي، بامستر و بونه (2004) بود و داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط اندازه‌هاي مكرر تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج حاكي از تأثير مداخله بين نسلي بوئن بر نمره اضطراب (5.73=F، 0.024 =P)، خودكارآمدي (6.16=F، 0.019 =P) و خودكنترلي (9.24=F، 0.005 =P) و مداخله مدل مك‌مستر بر نمره اضطراب (5.25=F، 0.030 =P)، خودكارآمدي (7.96=F، 0.009 =P) و خودكنترلي (8.56=F، 0.007 =P) و پايداري اين تأثير در مرحله پيگيري بود. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش شواهدي را پيشنهاد مي‌كند كه مداخله بين نسلي بوئن و مدل مك‌مستر براي افزايش خودكارآمدي و خودكنترلي و همچنين كاهش اضطراب در زنان و مردان دچار تعارض زناشويي و در آستانه طلاق روش مناسبي است.