اثر بخشي زوج درماني شناختي- رفتاري گروهي بر كيفيت روابط زناشويي، صميميت زناشويي، افسردگي زناشويي زنان خيانت‌ ديده

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي زوج درماني شناختي رفتاري گروهي بر كيفيت روابط زناشويي، صميميت زناشويي، افسردگي زناشويي زنان خيانت‌ديده بود. روش پژوهش: روش پژوهش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون و پيگيري دو ماهه بود كه جامعه آماري آن شامل زنان خيانت‌ديده مراجعه كننده به مركز مشاوره ژرفا شهر كرمانشاه بودند كه پس از غربالگري30 زن خيانت‌ديده به شيوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 زن) و گواه (15 زن) كاربندي شدند. ابزاهاي اين پژوهش پرسشنامه كيفيت روابط زناشويي باسبي (1995)، پرسشنامه صميميت زناشويي تامپسون و والكر، 1983 و پرسشنامه افسردگي بِك، 1961 بود. گروه آزمايش به مدت ده جلسه تحت مداخله زوج درماني شناختي رفتاري هالفورد، 2005؛ به صورت گروهي قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون واريانس اندازههاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه مداخله زوج درماني شناختي رفتاري بر كيفيت روابط زناشويي (29.11=F و 0.001=P)، صميميت زناشويي (7.13=F و 0.013=P) و افسردگي زناشويي (15.72=F و 0.001=P) مؤثر است؛ و اين تأثير در مرحله پيگيري پايدار بود. نتيجه‌گيري: در نهايت اين نتيجه حاصل شده‌است كه زوج درماني شناختي رفتاري گروهي بر كيفيت روابط زناشويي زنان خيانت‌ديده در شهر كرمانشاه اثر بخش بوده ‌است؛ بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه از روش زوج درماني شناختيرفتاري مي توان براي كاهش افسردگي زناشويي زنان خيانت ديده و در نهايت استحكام خانواده استفاده كرد.