ارائه مدل پيش بيني پرخاشگري در نوجوانان پسر بر اساس الگوهاي ارتباطي، تمايز يافتگي و انسجام خانوادگي با نقش واسطه‌اي تاب‌آوري

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي مدل پيش بيني پرخاشگري بر اساس الگوهاي ارتباطي، انسجام خانوادگي و تمايزيافتگي با در نظر گرفتن نقش ميانجي تاب آوري در نوجوانان پسر بود. روش پژوهش: روش اين پژوهش توصيفيهمبستگي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانش آموزان مقطع دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 991398 بودند كه تعداد 500 دانش آموز با روش خوشه‌اي تصادفي انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون (2003)، مقياس پرخاشگري نواكو (1986)، پرسشنامه الگوهاي ارتباطي ريچي و فيتزپاتريك (1990)، مقياس تمايزيافتگي اسكورن و فريدلندر (1998) و مقياس انسجام خانوادگي ديويد اچ. السون، جويس پورتنر و يوآو لاوي (1985) بود. براي تحليل داده ها از روش مدل سازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزارهاي Amos استفاده شد. يافته‌ها: نتايج آزمون مدل مفهومي نشان داد شاخص هاي برازش مدل پژوهش در وضعيت مطلوبي قرار دارد (GFI=.95). الگوي ارتباطي گفت و شنود، انسجام خانوادگي و تمايزيافتگي اثر مستقيم منفي بر پرخاشگري داشتند (0.05=P)؛ اثر غيرمستقيم الگوي ارتباطي گفت و شنود، انسجام خانوادگي و تمايزيافتگي بر پرخاشگري نوجوانان به واسطه تاب آوري مورد تاييد قرار گرفت (0.05=P). نتيجه‌گيري: شناخت عوامل زيربنايي پرخاشگري نه تنها باعث درك عميق تر نوجوانان مي شود، بلكه زمينه هايي را فراهم مي آورد تا در طرح و برنامه ريزي ها و به كاربردن امكانات پرورشي و آموزشي، ويژگي ها و تفاوتهاي آنان مورد توجه قرار گيرد و در نتيجه انتظاراتي مطابق و متناسب با سن، ويژگي ها و خصوصيات روانشناختي در نظر گرفته شود.