مدل ساختاري پيش بيني همدلي زناشويي بر اساس توانمندي ايگو با ميانجيگري سبك دلبستگي

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي مدل پيش‌بيني همدلي زناشويي بر اساس توانمندي ايگو با در نظر گرفتن نقش ميانجي سبك‌هاي دلبستگي در افراد متاهل بود. روش پژوهش: اين پژوهش توصيفي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه افراد متاهل مراجعه كننده به خانه هاي سلامت شهر تهران در سال 1400 بودند. تعداد افراد نمونه ۳۵۰ نفر بودند كه با روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس توانمندي من (بارون، 1953)، مقياس همدلي زناشويي (جوليف و فارينگتون، ۲۰۰۶) و پرسشنامه سبك‌هاي دلبستگي (هازن و شيور، ۱۹۸۷) بودند. براي تحليل داده‌ها از روش مدليابي معادلات ساختاري استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزارهاي آماري SPSS و AMOS انجام گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه مدل پس از حذف يك مسير از برازش مناسب در جامعه برخوردار بود. همچنين نتايج نشان داد توانمندي ايگو بر همدلي زناشويي اثر غيرمستقيم معني داري به واسطه سبك‌هاي دلبستگي دارند (p 0.05). بدين معنا كه با افزايش توانمندي ايگو، سطح همدلي زناشويي به واسطه سبك‌هاي دلبستگي افزايش مي‌يابد. نتيجه‌گيري: براساس يافته هاي پژوهش ارائه راهبردهاي مناسب براي بهبود مؤلفه‌هاي پيش بين توانمندي ايگو، به منظور بالا بردن سطح رضايت و ثبات و پايداري ازدواج و افزايش همدلي زناشويي مد نظر قرار گيرند.