مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن و تكانشگري در زنان مبتلا به اختلال پرخوري افراطي

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن و تكانشگري در زنان مبتلا به پرخوري افراطي بود. روش پژوهش: طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون پسآزمون و پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري شامل كليه زنان مبتلا به اختلال پرخوري افراطي بود كه در سال 1397 به كلينيك‌هاي تغذيه در شهر قم مراجعه نموده و ملاك‌هاي ورود به پژوهش را دارا بودند. حجم نمونه 45 نفر زن مبتلا به اختلال پرخوري بود كه به روش هدفمند انتخاب شد و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل قرار گرفتند. گروه آزمايش درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بسته باخ و موردان، 2012؛ و گروه آزمايشي طرحواره درماني بسته يانگ و همكاران، 1394؛ را در 12 جلسه 2 ساعته به صورت گروهي دريافت كردند. ابزار پژوهش شامل مقياس تشخيص اختلالات خوردن (استيك، تلچ و ريزوي، 2000)، انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن (ساندوز، ويلسون، مروين و كيتكلوم، 2013) و تكانشگري (بارت، 2014) بود. داده‌ها با روش تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج حاكي از تأثير مداخله درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر نمره انعطاف‌پذيري تصوير ذهني (4.31=F، 0.020 =P) و تكانشگري (6.73=F، 0.020 =P) و پايداري اين تأثير در مرحله پيگيري بود؛ همچنين نتايج مقايسه دو به دو و آزمون تعقيبي توكي نشان داد كه بين تأثير دو روش درماني تفاوت معناداري وجود ندارد. نتيجه‌گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد اثربخشي بيشتري نسبت به طرحواره درماني در انعطاف‌پذيري روان‌شناختي تصوير ذهني از بدن، اضطراب و تكانشگري حركتي دارد.