پيش‌بيني رشد پس از آسيب بر اساس سبك‌هاي دلبستگي و تنظيم شناختي هيجان در دختران مهاجر ايراني

هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسي نقش راهبردهاي شناختي تنظيم هيجان و سبك هاي دلبستگي در پيش بيني رشد پس از آسيب انجام شد. روش پژوهش: اين پژوهش توصيفي-همبستگي و جامعه آماري دختران دانشجوي مهاجر ايراني بود كه در سال 1400 در يكي از دانشگاه هاي خارج از ايران مشغول به تحصيل بودند كه اين منظور تعداد 145 دانشجوي دختر مهاجر ايراني با روش نمونه گيري گلوله برفي انتخاب و به پرسشنامه هاي رشد پس از آسيب ندسكي و كالهون (1996)، سبك هاي دلبستگي كولينز و ريد (1996) و راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان گارنفسكي و كرايج (2006) از طريق ارسال لينك پاسخ دادند و داده‌هاي جمع آوري شده از طريق نرم افزار spss24 و آزمون رگرسيون و همبستگي پيرسون مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه متغيرهاي دلبستگي اجتنابي و اضطرابي و راهبردهاي تنظيم هيجان سازش يافته پيش‌بيني كننده معنادار رشد پس از آسيب مي‌باشد. با توجه به علامت بتا مي‌توان گفت پيش بيني سبك دلبستگي اجتنابي و راهبردهاي تنظيم هيجان سازش يافته يك رابطه مستقيم با شدت (ضريب بتا) 0.23 و 0.24 است و سبك دلبستگي دوسوگرا / اضطرابي پيش بيني كننده منفي رشد پس از آسيب است؛ اما راهبردهاي تنظيم هيجان سازش نايافته و سبك دلبستگي ايمن پيش بين خوبي براي رشد پس از آسيب شناخته نشده اند. نتيجه‌گيري: مطابق با يافته ها متغير هاي سبك دلبستگي اجتنابي و راهبرد هاي تنظيم هيجان سازش يافته به طور مستقيم پيش‌بيني كننده معنادار رشد پس از آسيب بوده و مي توانند زمينه ساز اين نوع از رشد باشند؛ همچنين متغير سبك دلبستگي دوسوگرا/ اضطرابي به طور مستقيم پيش‌بيني كننده منفي رشد پس از آسيب شناخته شد و مي تواند از بروز اين نوع از رشد جلوگيري كند.