پيش‌بيني اضطراب كرونايي بر اساس معناي زندگي و صميميت اعضاي خانواده در مادران خانه‌دار

هدف: مطالعه حاضر با تعيين نقش معناي زندگي و صميميت اعضاي خانواده در پيش بيني اضطراب كرونايي مادران خانه‌دار انجام پذيرفت. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع كاربردي و توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را كليه زنان خانه‌دار در شهرستان كرج در سال 1399 تشكيل ميدادند كه از اين ميان 192 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند، به منظور گردآوري اطلاعات از مقياس اضطراب بيماري كرونا عليپور و همكاران (1398)، پرسشنامه معناي زندگي استگ، فريزر، اويشي و كالر (2006)، مقياس صميميت واكر و تامپسون (1983) استفاده شد. براي تعيين ميزان نقش هر يك از متغيرها در پيش‌بيني اضطراب كرونا از رگرسيون چندگانه به روش همزمان استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد رابطه اضطراب كرونا با معناي زندگي و صميميت خانواده منفي و معنادار است؛ معناي زندگي و صميميت خانواده به صورت معنادار و اضطراب كرونا در زنان خانه‌دار را پيش بيني مي كند. معناي زندگي و صميميت خانواده 35.5 درصد از واريانس اضطراب كرونا در زنان را تبيين نموده است. بررسي ضرايب رگرسيون نشان داد كه معناي زندگي (0.01 p ،0.426=β) و صميميت خانواده (0.01 p ،0.348=β) به صورت منفي و در سطح معناداري 0.01 اضطراب كرونا در زنان خانه‌دار را پيش بيني مي‌كند. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر به خوبي تعيين كرد كه نقش يگانه معناي زندگي در پيش‌بيني اضطراب كرونا بيشتر از صميميت خانواده است.