اثربخشي زوج‌درمانگري رفتاري يكپارچه‌نگر بر خودكارآمدي جنسي و خودپنداره جنسي در افراد مبتلابه زودانزالي اكتسابي

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي زوج‌درمانگري رفتاري يكپارچه‌نگر بر خودكارآمدي جنسي و خودپنداره جنسي در افراد مبتلابه زودانزالي اكتسابي بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي افراد متأهل 25 تا 45 ساله كه براي درمان زودانزالي به كلينيك هاي روان‌شناسي و مشاوره شهر كرمانشاه در سال 99 مراجعه كرده بودند را تشكيل مي‌داد. نمونه پژوهش شامل 30 مرد كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و در انتظار درمان (هر گروه 15 نفر) جايگزين شدند. داده ها در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با استفاده از پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي جنسي (SSES) (وزيري و لطفي كاشاني، 1392)، خودپنداره جنسي (MSSCQ) (اسنل، فيشر و والترز، 1995)، ابزار تشخيصي زودانزالي (PEDT) (سيموندز و همكاران، 2007) و زمان سنج جمع آوري شدند. زوج‌درمانگري رفتاري يكپارچه‌نگر براي گروه آزمايش در 9 جلسه اجرا شد، اما براي گروه درانتظار درمان هيچ‌گونه مداخله درماني به‌كار گرفته نشد. براي تحليل داده‌ها از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. نتايج نشان داد زوج‌درمانگري رفتاري يكپارچه‌نگر بر خودكارآمدي جنسي، خودپنداره جنسي، زودانزالي و زمان نهفتگي انزال درون واژني (IELT) مؤثر بود (0.001 P)؛ و نمرات متغيرهاي وابسته در مرحله پس‌آزمون و پيگيري در مقايسه با گروه درانتظار درمان افزايش و نمره زودانزالي كاهش يافته بود (0.001 P)، همچنين اثر درماني تا زمان پيگيري حفظ شد. از يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان در راستاي مداخلات باليني و درماني براي ارتقاي خودكارآمدي جنسي و خودپنداره جنسي و در نتيجه، بهبود زمان نهفتگي انزال درون واژني (IELT) و زودانزالي مردان استفاده كرد.