تاثير يادگيري مشاركتي بر انگيزه تحصيلي، اهمال‌كاري و سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان دبيرستان دوره اول متوسطه شهر بابل

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي يادگيري مشاركتي بر انگيزه تحصيلي، اهمال‌كاري و سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان دبيرستان دوره اول متوسطه شهر بابل بود. روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون پس آزمون و گروه كنترل بوده و جامعۀ پژوهش را كليه دانش‌آموزان دختر اول متوسطه مدرسه پوراصغر شهر بابل در سال تحصيلي 00-1399 تشكيل دادند كه از بين آنها به صورت در دسترس 60 نفر (30 نفر در گروه آزمايش و 30 نفر درگروه گواه) به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش به منظور جمع آوري داده‌ها مربوط به هر يك از متغيرها، پرسشنامه انگيزه پيشرفت هرمنس (A.T.M) (1970)، مقياس اهمال‌كاري تحصيلي (A.P.Q) (سواري، 2011)، مقياس سرزندگي تحصيلي (A.V.Q) (دهقاني‌زاده و چاري، 1391) و در جهت برگزاري جلسات يادگيري مشاركتي از روش جيگساو استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد مداخله برنامه ي »يادگيري مشاركتي « در افزايش انگيزه تحصيلي (0.001=p ، 54.05= (58 / 1)F)، كاهش اهمال‌كاري تحصيلي (0.001=p ، 35.41= (38 / 1)F) و افزايش سرزندگي ‌تحصيلي (0.001=p ، 41.88= (38 / 1)F) تأثيرگذار بوده است. براساس نتايج حاصل مي‌توان بيان نمود كه مدارس با به كارگيري فرايند يادگيري مشاركتي مي‌توانند زمينه لازم جهت افزايش انگيزه پيشرفت تحصيلي و سرزندگي تحصيلي دانش آموزان را فراهم نموده و همچنين اهمال‌كاري تحصيلي آنان را كاهش دهند.