شايست ناشايست روزهاي ماه بر اساس متن ماديان سي روزه

در تقويم باستاني سال مبتني بر دوازده ماه سي روزه بود و هر يك از سي روز ماه به نام يكي از ايزدان و فرشتگان دين زرتشتي منسوب شده بود. بين ايرانيان براي انجام كارها بايدها و نبايدهايي وجود داشته است و هر روزي براي انجام كاري مطلوب و پسنديده بوده است. در قطعه اي پهلوي موسوم به ماديان سي روزه ذكر شده است كه چه كاري براي كدام روز مناسب و نيك است. پرسش اصلي اين تحقيق چنين است كه آيا اعتقاد به سعد و نحس بودن كارها با خويشكاري ايزدان ناظر بر روزهاي ماه ارتباط داشته است و از آن تاثير مي پذيرفته يا خير؟ در منظومه ي فرضيات نامه دستور داراب پالن و قطعه اي موسوم به حقيقت روزها از آذرباد مهراسپندان هم كارهايي را كه بايد در هر يك از سي روز ماه انجام شود؛ ذكر شده است. اين پژوهش به شيوه مطالعه اسناديكتابخانه اي بايسته هاي سي روزه ماه ايراني را بررسي مي كند . نخست متن پهلوي ماديان سي روزه به فارسي برگردانده مي شود و از جنبه زبانشناسي بررسي مي گردد و با فرضيات نامه و اندرز آذرباد مهراسپندان مطابقت مي گردد. اين تحقيق نشان مي دهد اعتقاد  به سعد و نحس بودن كارها در روزهاي ماه بين ايرانيان رايج بوده است و با نام و وظيفه ايزدان حافظ سي روز ماه مرتبط مي باشد.