تأثير كاربرد قارچ‌هاي ميكوريز آربوسكولار همراه با برخي ريزجانداران و تركيبات شيميايي بر فعاليت‌ آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيدان و تركيبات فنلي گياه ذرت در شرايط تنش خشكي

تنش خشكي يكي از مهم‌ترين تنش‌هاي غيرزيستي و عامل محدودكننده رشد و نمو گياهان و توليد محصولات كشاورزي است. به‌منظور بررسي تأثير كاربرد توأم برخي ريزجانداران و تركيبات شيميايي با سه گونه قارچ‌ ميكوريز آربوسكولار Funneliformis mosseae، Rhizophagus intraradices و Claroideoglomus etunicatum به‌عنوان زادمايه ميكوريزي، بر ميزان آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيدان و تركيبات فنلي در ذرت رقم 705SC، آزمايشي در قالب طرح بلوك‌هاي كاملاً تصادفي با سه تكرار انجام شد. در پژوهش حاضر، تيمار تركيبات زنده و غيرزنده در هفت سطح (شامل باكتري Pseudomonas flurescens VUPF5، مخمر Issatchenkia orientalis، آزولا، چاي‌كمپوست، هيوميك‌اسيد، بيولوگ سيدروفور، كمپلكس آمينواسيد)، تيمار ميكوريز آربوسكولار (شامل سه گونه قارچي و شاهد) و تنش خشكي در يك سطح (30 درصد ظرفيت زراعي) بررسي شد. شش، 12 و 18 روز پس از شروع تنش خشكي، اثر متقابل تيمارها با گونه‌هاي ميكوريز آربوسكولار بر فعاليت آنزيم‌هاي پراكسيداز، پلي‌فنل اكسيداز، فنيل‌آلانين‌آمونيالياز و فنل كل ارزيابي گرديد. مطابق با نتايج، در هر سه گونه قارچي، فعاليت آنزيم پراكسيداز در تيمار سيدروفور توأم با قارچ در مقايسه با ساير تيمارها بالاتر بود. همچنين، بيشترين ميزان فعاليت آنزيم پلي‌فنل اكسيداز در گونه قارچي R. intraradices آميخته با تيمار چاي‌كمپوست مشاهده شد. تركيبات فنلي در گياهان ميكوريزي و گياهان غيرميكوريزي بسته به تيمار و نوع گونه قارچي، در روز دوازدهم به بالاترين ميزان رسيدند. به‌طوركلي، از بين تيمارهاي مختلف مايه‌زني‌شده به گياه ذرت، تركيبات كمپلكس آمينواسيد، سيدروفور، چاي‌كمپوست و هيوميك‌اسيد در مقايسه با شاهد موجب افزايش فعاليت آنزيم‌‌هاي فوق شدند كه اين روند در روز دوازدهم به بيشينه ميزان خود رسيد.