اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر پرخاشگري و انعطاف‌پذيري شناختي دانش‌آموزان دختر با رفتار خودجرحي مقطع دبيرستان شهر شيراز

مقدمه: نوجواني دوره اي است كه به دليل تحولات جسماني و رواني و اجتماعي، شيوع رفتارهاي خودجرحي و پرخاشگري در آن افزايش مي يابد. درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مداخله اي است كه ممكن است در اين افراد مؤثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر پرخاشگري و انعطاف پذيري شناختي دانش آموزان دختر با رفتار خودجرحي مقطع دبيرستان شهر شيراز انجام شد. مواد و روش‌ها: اين تحقيق از نوع نيمه آزمايشي، با پيش‌آزمون، پس‌آزمون، پيگيري همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري، شامل كليه دختران نوجوان 18-14 ساله بود كه به كلينيك مشاوره آموزش و پرورش شهر شيراز در سال تحصيلي ۱۴۰۰-۱۳۹۹ ارجاع داده شده بودند. با روش نمونه گيري هدفمند، ۳۰ نفر انتخاب شدند و در دو گروه مساوي آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش، پرسش نامه هاي پرخاشگري و انعطاف پذيري شناختي بودند كه در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه تكميل شدند. در گروه آزمايش، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد اجرا شد. گروه شاهد، درماني دريافت. نكرد. از آزمون تحليل واريانس مكرر براي آناليز داده ها استفاده شد. يافته ها: آزمون منبع اثر زمان، آزمون منبع اثر گروه و آزمون، منبع اثرهاي تعامل زمان و گروه در نمرات پرخاشگري و انعطاف پذيري معني دار بود (P 0.001). در گروه آزمايش در مرحله پس آزمون نسبت به پيش آزمون، نمرات پرخاشگري كاهش و انعطاف پذيري افزايش داشت. نتيجه گيري: درمان پذيرش و تعهد در كاهش پرخاشگري و افزايش انعطاف پذيري دانش آموزان دختر با رفتار خودجرحي مؤثر بود. بنابراين، در زمينه تلاش براي كاهش آسيب هاي روان‌شناختي در دانش آموزان دختر مي توان از درمان پذيرش و تعهد استفاده برد.