رويكردهاي مدل‌سازي سيستم‌هاي زيرساخت داراي وابستگي متقابل از منظر تاب‌آوري

دردنياي امروزي، استمرار زندگي در جوامع بشري بدون فعاليت مستمر زيرساخت‌هاي حياتي امكان‌پذير نيست. از اين رو نحوه بهره‌برداري و حفاظت از زيرساخت‌هاي حياتي مورد توجه مطالعات بسياري قرار گرفته است. يكي از زمينه‌هاي اصلي در مطالعات زيرساخت‌ها چگونگي مدل‌سازي سيستم‌ها به خصوص با وجود وابستگي‌هاي بين آن‌هاست. در اين مقاله، مروري بر مطالعات اخير در مورد چگونگي مدل‌سازي سيستم‌هاي زيرساخت داراي وابستگي متقابل انجام شده است. هدف اين مطالعه شناسايي راهكارهاي حفاظت بيشتر از سيستم‌ها در برابر اختلالات پيش‌آمده در يك سيستم و جلوگيري از انتشار آن به سيستم‌هاي ديگر است. يكي از مفاهيم مؤثر در مطالعه اثرات اختلال و قطعي‌هاي آبشاري، مفهوم تاب‌آوري سيستم است. بهبود تاب‌آوري كه نزديك‌ترين مفهوم به پدافند غيرعامل در حوزه زيرساخت است، مي‌تواند درك صحيحي از احتمال استمرار فعاليت زيرساخت‌هاي وابسته ارائه نمايد. بنابراين، در اين مقالهي مروري، نحوه مدل‌سازي وابستگي در سيستم‌هاي زيرساخت با رويكرد تاب‌آوري سيستم در برابر تهديدات بررسي شده است. در اين راستا، انواع رويكردهاي مدل‌سازي با دسته‌بندي به پنج گروه تجربي، عاملمحور، ديناميكي، اقتصادي و شبكه‌اي معرفي و بررسي شده‌اند. انتهاي مقاله، چالش‌هاي پيش روي محققين براي انجام مطالعات بيشتر تصوير شده است. موارد ارائه شده مي‌تواند راهگشاي بسياري از پيشرفت‌هاي آتي در زمينه مدل‌سازي زيرساخت‌هاي وابسته باشد.