پيامدهاي فردي بي‌تفاوتي سازماني در نيروي انتظامي جمهوري‌اسلامي ايران

زمينه و هدف: تعلق سازماني را مي‌توان به پيوند و وابستگي افراد به سازمان تعريف كرد كه در آن احساس درگير بودن شغلي، وفاداري و باور به ارزش‌هاي سازماني جاي دارد. عدم رضايت و عدم احساس تعلق و وفاداري كاركنان به سازمان، تأخير، غيبت و ترك سازمان را به‌همراه دارد كه علاوه‌بر هزينه‌هاي متعدد، در روحيه ساير كاركنان نيز تأثير مي‌گذارد. هدف پژوهش حاضر، شناسايي پيامدهاي فردي بي‌تفاوتي سازماني در نيروي انتظامي جمهوري‌اسلامي ايران بوده است.روش‌شناسي: اين پژوهش از نوع پيمايشي بوده كه از نظر نوع هدف، كاربردي و از نظر نحوه گردآوري داده‌ها، توصيفي و از نوع هم‌بستگي است. جامعه آماري آن شامل كليه كاركنان نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران كه در رسته انتظامي تهران به‌صورت تمام وقت مشغول به فعاليت هستند، جمعاً 7000 نفر، بود. با استفاده از معادله كوكران، تعداد نمونه آماري برابر با 365 نفر ارزيابي شد. براي گردآوري اطلاعات از پرسش‌نامه پژوهش‌گر ساخته كه مشتمل بر 66 گويه است، استفاده شد كه روايي صوري و محتوايي آن به تأييد 30 تن از متخصصين رسيد و پايايي آن در يك آزمون مقدماتي با 30 آزمودني براي تمامي متغيرهاي مورد بررسي بالاتر از 0.7 به‌دست آمد كه در حد قابل قبولي است. براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي (آزمون رگرسيون در نرم‌افزار اس‌پي‌اس‌اس) استفاده شد.يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه بي‌تفاوتي سازماني تا حد بسيار زيادي متأثر از ويژگي‌هاي جمعيت‌شناسي بوده و داراي پيامدهاي معني‌دار فردي در سازمان است.نتايج: بي‌تفاوتي سازماني مي‌تواند منجر به فرسودگي شغلي، كاهش كيفيت زندگي، كاهش رفتار شهروندي، عدم حس تعلق و دل‌بستگي كاركنان ناجا شود. عوامل جمعيت‌شناختي نظير (سن، سابقه، تحصيلات و جنسيت) كاركنان بر بي‌تفاوتي سازماني كاركنان تأثير دارد.