كليدواژه :
سلامت اجتماعي , اميد به آينده , كالايي زدايي , تشكل يابي , حقوق اجتماعي
چكيده فارسي :
اميد به آينده در مطالعات اخير علوم اجتماعي بر ارزيابي مثبت از بهبود اوضاع اقتصادي و اجتماعي دلالت دارد. ارزيابي از آينده خود تاحدزيادي متأثر از ارزيابي از روندهاي پيشين و وضعيت اكنون جامعه است. درواقع، ارزيابي پاسخگويان از آينده به‌نوعي نقد وضعيت و سياست‌هاي فعلي و پيشين است؛ نوعي ارزيابي بازتابي و نقد تداوم و چسبندگي سياست‌هاي فعلي. «نه» به آنچه تاكنون رخ داده است و تأكيد بر ضرورت تغيير بنيادين. اين برداشت تداعي‌كنندۀ تاريخي‌بودن مسئلۀ اميد است. در اين مقاله، ارزيابي جامعه از آينده براساس داده‌هاي پيمايش ملي سلامت اجتماعي بررسي شده است. در اين پيمايش كه در سال 1397 انجام شده، در هشت محور اقتصادي و اجتماعي ارزيابي پاسخگويان از وضعيت آينده جويا شده است. تطبيق داده‌هاي اين پيمايش با دو پيمايش ارزش‌ها و نگرش‌هاي ايرانيان و سرمايۀ اجتماعي در امتداد زماني نشان از روند كاهندۀ ارزيابي اميدوارانۀ ايرانيان از آينده دارد. با استفاده از داده‌هاي موجود در گزارش‌هاي تحليلي و آماري حوزه‌هاي مرتبط نظير فقر، اشتغال، بيكاري، وضعيت برخورداري استان‌ها، و غيره نسبتِ بين داده‌هاي پيمايش و وضعيتِ موجود جامعه توضيح داده مي‌شود. شواهد نشان مي‌دهد پنداشت جامعه از وضعيت خود با داده‌هاي ثبتي رسمي و پژوهشي انطباق دارد و برداشت‌هاي ذهني از وضعيت معرّف وضعيت واقعاً موجود اقتصادي و اجتماعي است.
چكيده لاتين :
Hope for the future in recent social science studies indicates a positive assessment of the improvement of economic and social conditions. Evaluation of one's future is greatly influenced by evaluation of past trends and the current state of society. In fact, respondents' assessment of the future is a kind of critique of the current and past situation and policies; A kind of reflection evaluation and critique of the continuity and stickiness of current policies. This perception is reminiscent of the historical nature of the issue of hope. In this paper, society’s assessment of the future is reviewed based on data from the National Social Health Survey. In this survey, which was conducted in 2018, the respondents' assessment of the future situation was sought in eight economic and social areas: welfare status, happiness, moral and religious values, economic status, status of empathy, housing status, health status, and employment status. One question is asked about each of these, and the three options "gets better", "does not change", and "gets worse" are presented to the respondents. Putting the data of this survey with the two surveys of Iranians 'values and attitudes and social capital over time shows the declining trend of Iranians' hopeful assessment of the future. Using the data in the analytical and statistical reports of related areas such as poverty, unemployment, regional inequalities and the status of the provinces, etc., the relationship between the survey data and the actual situation of the society is explained.
