مقايسه اثربخشي رويكرد تدريس بازي تاكتيكي و روش سنتي بر انگيزه مشاركت ورزشي كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي

Comparing the effectiveness of tactical game teaching approach and traditional teaching method on sport participation motivation of children with developmental coordination disorder

كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي تمايل به اجتناب از مشاركت در فعاليت‌هاي بدني دارند كه منجر به عملكرد حركتي ضعيف و پيامدهاي منفي رواني در آن‌ها مي‌شود. هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي رويكرد تدريس بازي تاكتيكي و روش سنتي بر انگيزه مشاركت ورزشي كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي بود. تعداد 30 نفر از كودكان پسر داراي اختلال هماهنگي رشدي شهر كرمانشاه به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شركت كردند. سپس بر اساس نمرات پيش‌آزمون همتاسازي شده و در دو گروه 15 نفره تمريني مدل بازي تاكتيكي و گروه تمرين سنتي قرار گرفتند. برنامه تمريني شامل يك دوره برنامه آموزش بسكتبال بود كه طي 12 هفته و هر هفته سه جلسه يك‌ساعته به دو روش سنتي و بازي تاكتيكي انجام گرفت. ابزار مورداستفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه‌ اختلال هماهنگي رشدي ويلسون (DCDQ'07)، آزمون ارزيابي حركات جنبشي كودكان هندرسون (MABC-2) و ﻣﻘﯿﺎس انگيزه مشاركت ورزشي گيل (SPMQ) بود. نتايج آزمون‌هاي شاپيرو ويلك و لوين نشان‌دهنده نرمال بودن داده­ها و همگني واريانس‌ها بود. جهت تحليل داده­ها از آزمون تحليل كوواريانس در نرم‌افزار SPSS استفاده شد (0/05> P). نتايج پژوهش نشان داد كه گروه تمريني مدل بازي تاكتيكي نسبت به گروه تمرين سنتي افزايش معناداري را در امتيازات انگيزه مشاركت ورزشي داشتند. بنابراين مي‌توان گفت استفاده از روش مدل بازي تاكتيكي نسبت به شيوه سنتي تدريس باعث افزايش انگيزه مشاركت ورزشي كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي مي‌شود. پيشنهاد مي‌شود در آموزش مهارت‌هاي ورزشي به كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي از رويكرد بازي تاكتيكي استفاده شود.

The aim of the present study was to compare the effectiveness of teaching tactical game approach and traditional teaching method on Sport Participation Motivation of children with developmental coordination disorder. The method of this study was quasi-experimental with pre-test-post-test design. The statistical population was all 9 to 12-year-old boys with developmental coordination disorder in Kermanshah City. 30 boys with developmental coordination disorder in Kermanshah City participated in the study voluntarily. Then, they were matched based on the pre-test scores and divided into two training groups of tactical game model and traditional teaching method each consisting of 15 individuals. The training program consisted of a basketball training program that was performed during 12 weeks and three one-hour sessions per week in both traditional and tactical games groups. Assessment tools included the Wilson Developmental Coordination Disorder Questionnaire (DCDQ'07), Sport Participation Motivation Questionnaire (SPMQ) and Movement Assessment Battery for Children Test (MABC-2). The results of Shapiro-Wilk and Levin tests showed that the data were normal and the variances were homogeneous. Analysis of covariance in SPSS 23 software was used to analyze the data (P <0.05). The results showed that the training group of tactical game model had a significant increase in Sport Participation Motivation scores compared to traditional teaching method group. Therefore, it can be said that using tactical game model compared to the traditional teaching method, increases Sport Participation Motivation of children with developmental coordination disorder. It is recommended to use tactical game approach in teaching sports skills to children with developmental coordination disorder.