كليدواژه :
باختين , منطق مكالمه , چند آوايي , تك آوايي , چهل تن
چكيده فارسي :
باختين از نظريه پردازان بزرگ قرن بيستم در ميان انواع نثر، به رمان توجه ويژه‌اي دارد. منطق مكالمه از مفاهيم اساسي نظريات باختين است. از نظر او رمان عرصۀ تجلي صداهاي گوناگون است كه به‌تنهايي فاقد ارزش و معنا هستند و تنها در ارتباط با يكديگر مي‌توانند يك نظام معنايي را به وجود آورند. درك همين صداها موجب كشف لايه هاي پنهاني و جديد متن مي شود. منظور باختين از چندصدايي، صداهايي است كه نمايندۀ ايدئولوژي و ذهنيت گويندۀ خود هستند. بنابراين، در اين پژوهش به روش تحليل كيفي و با بهره گيري از مطالعات كتابخانه اي، دو رمان سپيده‌دم ايراني و عشق و بانوي ناتمام از اميرحسن چهلتن به دليل بهره مندي از مؤلفه هاي گفت و گومندي چون سبك بخشي، رعايت زبان مناسب شخصيت ها، در هم آميختن صداها، بينامتنيت، گروتسك، پايان باز، عدم قطعيت و... با رويكرد مكالمه اي مورد واكاوي قرار گرفته است. براساس يافته هاي پژوهش به كار بستن گفتمان هاي متعدد در دو رمان سپيده‌دم ايراني و عشق و بانوي ناتمام از سوي نويسنده به اين دو داستان خاصيت چندآوايي بخشيده است. در واقع نويسنده توانسته است با بسامد بالاي بهره گيري از اين عناصر گفت و گومندي، محتواي داستانهاي خود را در بستري مكالمهاي به مخاطب ارائه دهد و چندصدايي را در اين دو رمان تقويت كند.
چكيده لاتين :
Bakhtin, one of the leading literary theorists of the twentieth century, has been focused on novel among all forms of prose. Dialogism is one of the basic concepts of Bakhtin’s theories. According to him, the novel is a field of manifestation of various voices that generate meaning and value in relation to each other. Understanding these voices reveals new hidden layers of text. Bakhtin calls this multi-voiced reality “polyphony”, which represents the ideology and mentality of the speaker. Therefore, in this research, with the help of qualitative analysis and library studies, two novels by Amirhassan Cheheltan, Iranian Dawn and Love and the Incomplete Woman, are analyzed with a dialogic approach, regarding their components of dialogism such as stylization, observing the appropriate language of the characters, the combination of voices, intertextuality, grotesque, open ending, and uncertainty. The present paper concludes that the author’s use of several discourses in Iranian Dawn and Love and the Incomplete Woman has given them a polyphonic character. In fact, the author has been successful in presenting the content of his stories in a dialogical context with the high frequency of using these elements of dialogism, and he has strengthened polyphony in these two novels
