تأثير داوري همراه با تأمل در ارتقاء كيفيت يادگيري دانشجويان معماري

در ادبيات جهاني و بومي آموزش معماري، يادگيري تأملي، مفهومي آشناست؛ اما تاكنون، ارزيابي معماري به عنوان مكمل يادگيري تأملي، مورد مداقه و آزمون قرارنگرفته‌است. هدف از اين پژوهش، بررسي نقش ارزيابي تأملي در ارتقاء يادگيري مفاهيم پايه در دانشجويان معماري است. در اين پژوهش، نويسنده به همراه گروه مدرسان، در قالب يك آزمايش و با روش تحقيق تجربيكيفي، ميان 32 دانشجوي معماري سال‌ سوم (گروه شاهد و آزمون) با ارائه روش آموزش تأملي و با ايجاد يك فضاي تعاملي و دخيل نمودن مداوم دانشجويان در امر ارزيابي همتايان خود، تأثير روش يادگيري تأملي را بر ارتقاء كيفيت يادگيري آنها، مورد بررسي قراردادند. پنج شاخص شامل داوري منطقي، رفت و برگشتي، با حضور دانشجويان، فرآيند محور و مبتني بر به ثمر رسيدن ايده طراحي، مورد بررسي قرار گرفت. ابتدا در يك آزمون دلفي دو مرحله‌اي شاخص‌هاي مذكور توسط پانزده خبره اعتباربخشي شدند. نتايج نشان داد كه 62.5 درصد از اساتيد با شيوه ارزيابي تأملي تدريس مي‌كنند. پس از تدريس آزمايشي به شيوه ارزيابي تأملي، به دو گروه شاهد و آزمون، دو پرسشنامه داده شد. نتايج نشان داد كه يادگيري دانشجويان در فهم مفاهيم پايه همچون زيبايي، استحكام و سلسله‌مراتب، و فرآيند پيچيده فهم طراحي و داوري اثر، ارتقاء يافته است.