مفهوم اتوس در نظرية تراژدي ارسطو و بازتاب تاريخي آن

Concept of Ethos in Aristotle’s Theory of Tragedy and its Historical Reflection

از ديدگاه ارسطو شخصيت آرماني تراژدي بايد از نظر اخلاقي خوب باشد؛ يعني بايد طي كنش انتخاب‌گرانة آگاهانه، قاعدة حدوسط اخلاقي را رعايت كرده باشد. اين پژوهش، بمنظور تشريح اتوس، به طرح اين پرسش پرداخته است كه در پيوند ميان كنش و شخصيت از نظر ارسطو، انتخاب آگاهانة اخلاقي، خيرهاي بيروني و شباهت ميان شخصيت و مخاطب چه جايگاهي دارد و بازتاب تاريخي اين پيوند، بر چه مبنايي قابل بررسي است؟ هدف مقاله آنست كه با تكيه بر نسبت ميان كنش و شخصيت اخلاقي در فن شعر و بخشهاي مرتبط رساله هاي ديگر ارسطو، نسبت ميان نظرية تراژدي و فلسفة اخلاق وي را بررسي نمايد و بازتاب تاريخي اين پيوند را بيابد. اين پژوهش نشان ميدهد كه كنش و شخصيت تراژدي در پيوند با يكديگر، محاكاتي از ذات و ماهيت اخلاقي جهان ارائه ميدهند. بازتاب تاريخي ديدگاه اخلاقي ارسطو دربارة تراژدي در نظريه هاي مربوط به اصالت اخلاق و نسبت هنر و اخلاق قابل تحقيق است. اين پژوهش، كيفي است و با روش توصيفي ـ تحليلي داده هاي كتابخانه يي خود را بررسي كرده است.

In Aristotle’s view, an ideal tragic hero must be neither a villain nor a virtuous man but a character who stands between these two extremes based on a conscious process of choice. In order to explain ethos, the study inquires about the roles of conscious ethical choice, external virtues, and the similarities between the hero and the addressee in the unity of action and hero in Aristotle’s view. Moreover, it asks about the basis upon which the historical reflection of this unity can be studied. This paper aims to investigate the relationship between Aristotle’s theory of tragedy and philosophy of ethics and its historical reflection relying on the relationship between act and moral character in his Poetics and the related sections in his other treatises. Here, the author demonstrates that action and hero in a tragedy together present some imitations of the essence and ethical nature of the world. The historical reflection of Aristotle’s ethical approach to tragedy can be studied based on the theories related to the principiality of ethics and the relationship between art and ethics. This qualitative study has been conducted following a descriptive-analytic method.