تحول معنايي اخلاق پوشش زنان و ريسك فاكتورهاي مؤثر بر آن (مورد مطالعه: دانشجويان استان مازندران)

تحقيق حاضر به مطالعۀ تحول معنايي اخلاق پوشش در ميان دختران بدحجاب و ريسك فاكتورهاي فرهنگي-اجتماعي مؤثر بر شكل‌گيري معاني مذكور مي‌پردازد. اين پژوهش در جنبش روش‌شناختي كيفي تنظيم شده و جمع‌آوري داده‌ها از طريق مصاحبه‌هاي عميق و نيمه‌ساختاريافته با 53 نفر از دختران دانشجوي مشغول به تحصيل در دانشگاه‌هاي مختلف استان مازندران انجام شده است. به‌منظور تحليل داده‌ها از روش تحليل تماتيك بهره گرفته شد. يافته‌هاي پژوهش از وجود چهار الگوي تيپيك اخلاق پوشش (عفاف و پاكدامني، مادي‌گرايي، مدگرايي و كارآمدي) در ميان كنشگران حكايت دارد كه هريك معناي جداگانه‌اي براي اخلاق پوشش قائل هستند. براساس رهيافت توصيفي و نظام مدني به اخلاق، دو تيپ عفاف و پاكدامني و مادي‌گرايي در طبقۀ كنش‌هاي اخلاقي از نوع خودمحوري لذت‌گرايانه جايابي شدند؛ تيپ مدگرا به‌مثابۀ يك كنش اخلاقي خودمحور ترجيح گرا معنادهي شد؛ و درنهايت تيپ كارآمدي ذيل يك كنش اخلاقي حقوق‌محور مورد طبقه‌بندي قرار گرفت. اين در حالي است كه براساس رهيافت هنجاري و نظام ديني به مقولۀ اخلاق، هر چهار تيپ مذكور، كنش‌هاي غيراخلاقي محسوب مي‌شوند. شايان ذكر است الگوهاي تيپيك استخراج‌شده براساس تغيير اخلاق در زمان و مكان به دو گروه اخلاق متكثرمتغير (شامل عفاف و پاكدامني، مادي‌گرايي و مدگرايي) و اخلاق ثابت-جهان‌شمول (شامل كارآمدي) تقسيم مي‌شوند.