تحليل نوع قرائتِ آيه: «فَإِذا فَرَغْتَ‏ فَانْصَب‏» در سنجه تفاسير فريقين

تبيين متعلق فراغت و از آن مهم‌تر، يافتن متعلق نصب و نوع قرائت فعل آن، يكي از دغدغه‌هاي ذهني مفسران در تفسير آيه شريفه 7 سوره شرح به شمار مي‌آيد. اختلاف مذكور، از اين ‌جهت حائز اهميت است كه به نظر مفسران شيعي، مفاد آيه به مسئله امامت ربط پيدا مي‌كند، ولي از منظر عالمان اهل سنت، مفاد آيه از مسئله مذكور، بيگانه است. مفسران اهل سنت، با نفي قرائت «فانصب» با كسره، به گمان اينكه معناي ولايت و امامت، تنها با قرائت فوق، قابل اصطياد است، درصدد نفي قرائت با ادله ضعيف برآمده‌اند، درحالي‌كه مفاد مزبور بر اساس يافته‌هاي پژوهش كنوني، با قرائت فتحه كنوني هم، قابل‌اثبات و اصطياد است. ايجاد ارتباط بين آيه شريفه و مقوله غدير و تثبيت آن، از نوآوري‌هاي مقاله به شمار مي‌آيد؛ چراكه دلايل كافي از قرآن و غير قرآن، بر اين ادعاي مهم قابل اقامه است. در نوشتار حاضر، تلاش بر اين است كه با شيوه توصيفي، تحليلي و انتقادي، بعد از بررسي ادله مخالفان و موافقان، صحت ادعاي مفسران شيعي با انواع دلايل و ارتباط آن با مسئله مهم غدير اثبات گردد.