ديابت بارداري در زنان مبتلا به بيماري پريودونتيت: يك مطالعه كوهورت

مقدمه: ديابت حاملگي (GDM) از شايع‌ترين اختلالات متابوليك است كه براي اولين بار در دوران بارداري تشخيص داده مي‌شود. عفونت پريودنتال نيز التهابي موضعي و مزمن است كه مي‌تواند بعنوان يك شروع‌كننده پاسخ التهاب سيستميك در نظر گرفته شود و برخي معتقدند كه با بروزGDM مرتبط است. با توجه به شواهد ناهمگون در اين باره، هدف از مطالعه ي آينده‌نگر حاضر تعيين ارتباط بين بيماري پريودنتيت و GDM مي‌باشد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه به صورت كوهورت در درمانگاه پره‌ناتال بيمارستان روحاني بابل، در شهريور 1398 لغايت شهريور 1399 انجام شد. وضعيت پريودنشيوم زنان باردار از نظر شاخص‌هاي خونريزي در اثر پروبينگ (BOP)، عمق پاكت پريودونتال (PPD)، ميزان از دست رفتن چسبندگي(CAL) و شاخص لثه‌اي Gingival Index(Loe Silness)، در هفته 12 تا 24 بارداري توسط يك دندان‌پزشك در همان درمانگاه بررسي و موارد بيماري تشخيص داده شد. سپس در هفته 24 تا 28 بارداري، بر اساس آزمايش تست تحمل گلوكز 75 گرمي، ابتلا به GDM مورد ارزيابي قرارگرفت. يافته‌ها: بروز GDM در زنان مبتلا به پريودنتيت بيشتر بود (0/001 P). ميزان خطر نسبي خام ابتلا به ديابت بارداري در زنان مبتلا به پريودنتيت با (0/001 P 95% CI) (21/77-6/54) 11/94 و خطر نسبي تعديل شده با متغيرهاي شاخص توده بدن، دور كمر، تعداد حاملگي و تعداد زايمان با (0/001 P 95% CI) (20/58-6/12) 11/23 بوده است. ميانگين GI، PPD، BOP، CAL بطور معني‌داري در زنان باردار مبتلا به GDM بيشتر از گروه سالم بود (0/05 P). نتيجه‌گيري: جهت پيشگيري از بروز ديابت بارداري سياست تشخيص زودرس و درمان پريودنتيت بايد در الويت مراقبت پره‌ناتال و حتي قبل از باردار شدن قرار گيرد.