مروري براينترفرون بتا از سلول تا استفاده درماني در بالين

اينترفرون [Interferon (IFN)] در سال 1957 و توسط Isaac و Linddenman به عاملي كه باعث ايجاد اختلال در رشد ويروس زنده آنفلوآنزا مي‌شود، اطلاق شد. اينترفرون‌ها به عنوان پروتئين‌هاي درون سلولي در فرآيندهاي مختلفي از قبيل تنظيم رشد و تكثير سلولي، تمايز، متابوليسم ماتريكس خارج سلولي، مرگ برنامه‌ريزي شده سلول و تعديل پاسخ‌هاي ايمني نقش دارند. اينترفرون بتا (IFN beta;) يكي از سايتوكاين‌هاي طبيعي است كه توسط سيستم ايمني بدن در پاسخ به محرك‌هاي بيولوژيك و شيميايي توليد مي‌شود. عملكرد آن با اتصال به گيرنده‌ي هتروديمر نوع I اينترفرون كه از رشته‌هاي IFNAR1 و IFNAR2 تشكيل شده، انجام مي‌شود كه مي‌تواند منجر به بيان پروتئين‌هاي مختلف از طريق مسيرJanus kinase/signal transducer of activator of transcription proteins (JAK/STAT) و ساير مسيرها شود. IFN beta; علاوه بر اثرات ضد ويروسي، داراي اثرات درماني در برخي بيماري‌هاي خودايمن مانند مالتيپل اسكلروزيس، آرتريت روماتوييد و لوپوس مي‌باشد. به تازگي مشخص شده است كه مصرف IFN beta; به همراه ساير تركيبات ضدويروسي مي‌تواند در درمان بيماري كوويد 19 موثر باشد. در اين مقاله‌ مروري، مواردي مانند مسير سيگنالينگ، فعاليت بيولوژيك، كاربردهاي درماني، و عوارض IFN beta; در بيماري‌هاي مختلف اعم از بيماري‌هاي خودايمن و كوويد 19 مورد بررسي قرار گرفته است