تأثير مناسبات رژيم صهيونيستي با كشورهاي حوزۀ خليج‌فارس بر سياست همسايگي ايران

توسعۀ روابط مطلوب و سازنده با كشورهاي همسايه، براساس اصل همزيستي و احترام به حاكميت ملي، همواره در اولويت سياست خارجيِ دولت‌هايِ مختلف جمهوري اسلامي ايران قرار داشته است. در اين ميان، به نظر مي‌رسد دولت سيزدهم، يعني دولت آقاي رئيسي، اهتمام جدي‌تري به توسعۀ مناسبات با همسايگان در چارچوب ديپلماسي فعال دوجانبه و چندجانبۀ متوازن دارد. به‌ويژه آنكه با توجه به راهبرد فشار حداكثري آمريكا و سياست‌هاي منفعلانۀ كشورهاي اروپايي جهت همكاري با تهران، ايران در شرايط بسيار حساس تاريخي قرار گرفته است. در اين راستا، شايد توسعۀ روابط با همسايگان، ازجمله دولت‌هاي عرب حوزۀ خليج‌فارس، سازوكار مناسبي براي مقابله با تهديدات و فشارهاي همه‌جانبۀ غرب باشد. در سال‌هاي اخير شاهد بهبود روابط پنهان و آشكار رژيم صهيونيستي با شيخ‌نشين‌هاي عربِ حوزۀ خليج‌فارس بوده‌ايم. اين موضوع به‌طور قطع مي‌تواند در ماهيت و كيفيت روابط ايران و همسايگان جنوبي منطقۀ خليج‌فارس تأثيرگذار بوده و شرايط پيچيده‌اي را در مناسبات منطقه‌اي ايجاد نمايد. با توجه به اين مسئله، سؤال اصلي پژوهش بر اين مبنا قرار دارد كه عادي‌سازي و بهبود روابط اسرائيل با كشورهاي عرب حوزۀ خليج‌فارس چگونه مي‌تواند بر سياست همسايگي ايران در قبال شيخ‌نشين‌هاي عرب منطقۀ خليج‌فارس تأثيرگذار باشد؟روش پژوهشْ توصيفي‌تبييني است و جمع‌آوري داده‌ها از طريق منابع كتابخانه‌اي و اينترنتي و همچنين از طريق بررسي اسناد انجام خواهد گرفت. فرضيۀ پژوهش بدين صورت مفصل‌بندي شده است كه بهبود روابط رژيم صهيونيستي با دولت‌هاي عرب حوزۀ خليج‌فارس و همكاري آن‌ها در حوزه‌هاي مختلف، مي‌تواند از طريق ايجاد يا تعميق اختلافات و تشديد وزن‌كشي ژئوپلتيك بر مناسبات سياسي، اقتصادي و همچنين نظامي‌امنيتي ايران با همسايگان جنوبي خليج‌فارس تأثيرگذار باشد و روابط تهران با شيخ‌نشين‌هاي عرب منطقه را پيچيده‌تر و شكننده‌تر از گذشته نمايد.