وضعيت جوانان مهاجر از روستاي فرات به شهر دامغان

مهاجرت را حركت انسان ها در سطح جغرافيا كه با طرح و قصد قبلي صورت مي‌گيرد و به تغيير محل اقامت آنها براي هميشه يا مدت طولاني مي‌انجامد، تعريف مي‌كنند. در پژوهش حاضر سعي شده است با رويكردي پديدارشناختي به بررسي وضعيت جوانان مهاجر از روستاي فرات به شهر دامغان پرداخته شود. غالب پژوهش‌هاي صورت گرفته درباره اين موضوع با اتخاذ استراتژي قياسي و مبنا قراردادن تئوريهاي پيش ساخته به توصيف و تبيين آن پرداخته‌اند. براي گردآوري داده‌ها محقق به مصاحبه با افراد مهاجر پرداخته است. تلاش به منظور ايجاد رفاه، ارتقاء معيشت و دستيابي به زندگي بهتر از جمله اهداف اجتماعي بشر به منظور ماندگاري در كليه عرصه هاي سكونت گاهي مي باشد. از اين رو افراد در راستاي فرار از مشكلات و تنگناهاي موجود در محلِ سكونت خويش و همچنين برخورداري از خوشبختي و آنچه كه حق طبيعي انسان براي ادامه زندگي قلمداد مي‌گردد؛ به فضاي سكونتگاهي ديگر مهاجرت مي‌كنند. در راستاي اين روند جمعيتي؛ روستائيان به منظور استفاده از امكانات معيشتي-رفاهي و نيز در جهت يافتن شغل و ايجاد درآمد مكفي، به سمت شهرها و ديگر مراكز اقامتگاهي كشور مهاجرت مي‌كنند. در اين مسيرِ حركت، عموماً افراد روستايي تمايل دارند به سمت مراكزي رهسپار شوند كه علاوه بر رفع نيازمندي هاي اقتصادي - اجتماعي آنان؛ اين فضاي جديد بتواند جوابگوي احساسات و ادراكات فرهنگي- هويتي آنها نيز باشد.