نظرية ادغام و آثار مبين واقعيت: بيان واقعيت يا نقض؟

?Merger doctrine and factual works: expression of fact or infringement

عنصر كليدي در تشخيص نقض آثار ادبي و هنري بررسي ميزان شباهتهاي ميان آثار مورد مناقشه است. اما در خصوص آثار مبين واقعيت، كه به طور عمده متشكل از واقعيات غيرقابل حمايت هستند، دادگاههايي كه با پروندههاي نقض اين آثار سروكار داشته‌اند مي انگارند با ‌توجه به اينكه شيوه هاي بيان ايدة واقعي محدودند ممكن است به ‌نظر برسد هر گونه بيانِ بعدي آن ايده اساساً مشابه كلماتي است كه پديدآورندة نخست براي بيان ايده استفاده كرده است. در چنين مواردي، يك نظرية به‌خصوص وارد تحليل مي شود: ادغام ايده و بيان. به موجب اين نظريه زماني كه ايده فقط به شيوه‌اي خاص مي تواند بيان شود بيان قابل حمايت نيست. اين نظريه ارتباطي ويژه با آثار بيان‌كنندة واقعيت دارد. زيرا روش‌هاي محدودي براي بيان واقعيت‌ها، كه خود قابل حمايت نيستند، وجود دارد. اين مسئله موجب طرح اين سؤال اساسي مي شود كه با توجه به اين ماهيت خاص و نقش پررنگ نظرية ادغام در استثنا كردن شباهتها نقض آثار مبين واقعيت در چه شرايطي تحقق مي يابد؟ نظر به نامشخص بودن وضعيت حقوق ايران در اين زمينه، پژوهشگران در پژوهش حاضر با به كارگيري روش توصيفي‌ـ تحليلي در بررسي عملكرد قضات در پرونده هاي نقض مصاديق مختلف آثار بيانگر واقعيت درصدد پاسخگويي به اين سؤال برآمدند و نتيجه گرفتند اين آثار معيار نقض متفاوتي ميپذيرند، چنان‌كه تنها شباهت نزديك به يكسان شدن آثار وقوع نقض را اثبات مي كند.

The key element in identifying infringements of literary and artistic works is to examine the extent of similarities between the works in question. But in the case of factual works that consist mainly of unprotected facts, the courts dealing with infringement cases of such works suggest that, given that the ways in which a factual idea can be expressed are limited, any subsequent expression of that idea may seem substantially similar to the words used by the first author to express the idea. In such cases, a special doctrine enters the analysis - the merger of idea with expression. According to this doctrine, expression can not be protected when the idea can only be expressed in a certain way. The doctrine has a special connection to factual works; because there are limited ways to express facts that are not per se protected. This raises the fundamental question that considering this particular nature and the prominent role of merger doctrine in excluding similarities, in what circumstances does the infringement of factual works take place? Due to the unclear status of Iranian law in this regard, the present study seeks to answer this question by using a descriptive-analytical method in examining the performance of judges in infringement cases of various instances of factual works and concludes that these works accept a different standard for infringement, as only a very close similarity, verging on the identical will constitute an infringement.