طراحي منظر راه و اخلاق زيست‌محيطي

زمينه: راه در پاسخ به نياز دنياي مدرن امروز، با كمترين توجه به بُعد ذهني انسان و زيست‌بوم مناطق متأثر از پيشرفت ابزار تكنولوژي در پي افزايش سرعت و ايمني روزافزون است. پژوهش حاضر به دنبال ارتقاء كيفيت منظر راه‌ها به تبيين معيارهاي موثر در طراحي راه و ضروت توجه به مقوله اخلاق طراحي پرداخته و برآن‌ها تأكيد دارد. نتيجه‌گيري: با هدف افزايش كيفيت سفر، زندگي انسان‌، تداوم حيات گياهان و جانوران، بايد بيشتر مورد توجه باشند. طراحي اخلاق‌مدار، ضامن جريان حيات در راه است. اين نگاه به راه، به تقويت ابعاد ذهني راه كه موضوع علم منظرست، مي‌پردازد. نگاه منظر به راه، به‌مثابه سامانه‌اي يكپارچه بر ضرورت توجه همزمان به كيفيت زندگي انسان در راه، حفظ حيات گياهي و جانوري تأكيد دارد. در نهايت نگاه اخلاق‌مدارِ علم منظر راه، با توجه به هر سه مقوله، ذهنيت مسافر، حفظ حيات گياهي و جانوري بر ارتقاء كيفيت راه‌ها تأثيرگذار است. اگرچه نتيجۀ اين ديد منفعت‌طلبانۀ متخصصين منظر به راه، به نفع بشريت خواهد بود. طرح اخلاقي منظر راه تنها به دنبال حذف تكنولوژي مدرنيته نيست. غلبۀ تكنولوژي بر طبيعت را هم تأييد نمي‌كند؛ در تلاش است تا با ديد جامع‌نگر خود، تعادل ميان حيات انسان، گياهان و جانوران را برقرار نمايد. منظر احياگر است، رويكرد پايداري‌ دارد. انسان در ذات گرايش به طبيعت دارد؛ رويكرد منظر نيز در برخورد با پديده راه، قطعا با تأكيد بر ذهنيت مسافران، ضامن بقاي چرخه‌هاي طبيعي، احترام به محيط زيست و تلاش براي حفظ آن است.