جايگاه مردم در فلسفه تاريخ امام خميني (ره) با تكيه‌بر دفاع جمعي

رويكرد امام خميني (ره) به تاريخ، نه‌تنها رويكرد سياسي نيست و وقايع سياسي در آن اهميتي ندارند، بلكه ايشان نگاه ملي به تاريخ را نيز برنمي‌تابند و ازاين‌منظر، فلسفه تاريخ ديني را مبتني‌بر نگاه الهي بر روند تاريخ، ساري و جاري مي‌دانند. برهمين‌اساس، دستگاه فلسفه تاريخ ايشان نيز برگرفته از قرآن و سيره ائمه معصومين (ع) است كه بسيار متفاوت از مكاتب غربي است كه با نگاه اومانيستي بر نقش‌آفريني صرف انسان تأكيد دارند. امام خميني (ره) با هستي‌شناسي و انسان‌شناسي متفاوت، دستگاه فلسفي جديدي را پي‌ريزي نمودند كه باوجود توجه به انسان ازمنظر انسان مسئول و سرنوشت‌ساز، نقش خداوند در آن نيز غيرقابل‌انكار بوده و از بنيادهاي هستي به‌شمار مي‌رود. پژوهش حاضر با كاربست روش تاريخي و با استفاده از توصيف و تحليل بيانات و آثار ايشان، درصدد است اصول اساسي را كه اين دستگاه فلسفه تاريخ بر آن ابتنا دارد، دريابد و مشخص نمايد در اين فلسفه مردم چه جايگاهي دارند و در مراحل مختلف اين دستگاه ايفاگر چه نقشي هستند. براساس يافته‌هاي نوشتار حاضر، ايشان با نگاهي توحيدي برگرفته از قرآن، فلسفه تاريخ خود را بنياد نهادند و دراين‌ميان با تقسيم‌بندي كلان هستي به دو جبهه حق و باطل و قرارگيري مردم در هر كدام از جبهه‌ها مسير و پايان مشخصي را براي هر جبهه تصوير مي‌كنند. ايشان بر منازعه دائمي ميان اين دو اشاره و بر پيروزي مهاجر الي‌الله تأكيد دارند. مبارزه هميشگي كه تلاش براي تأسيس حكومت اسلامي ذيل مفهوم«امانت» و تقديم آن به صاحب‌الزمان(عجه‌الله‌تعالي‌الفرجه) با ظهور ايشان تاريخ به پايان خود خواهد رسيد. بررسي شيوه انديشه ايشان در حوزه فلسفه تاريخ با عمل ايشان به‌مثابه رهبر سياسي بر وحدت و عدم وجود تضاد دروني در دستگاه فلسفه تاريخ ايشان دلالت مي‌كند.