اثرات تمرينات هوازي بر هم‌انقباضي مفصل مچ پا در بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي طي راه رفتن

زمينه و هدف: ديابت با نقص عملكرد و آسيب ارگان‌هاي مختلف، به‌ويژه اعصاب، قلب و رگ‌هاي خوني مرتبط است. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثرات تمرينات هوازي بر هم‌انقباضي مفصل مچ پا در بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي طي راه رفتن بود.مواد و روش‌ها: نمونه آماري پژوهش حاضر، شامل 20 بيمار مبتلا به نوروپاتي ديابتي (با ميانگين سني: 7/3±‌54/9، شاخص توده بدن: 5/4±‌28/4) در گروه آزمايش و 20 بيمار مبتلا به نوروپاتي ديابتي (با ميانگين سني: 7/3±‌54/1، شاخص توده بدن: 5/1±‌28/5) در گروه كنترل بود كه به طور در دسترس انتخاب شدند. گروه آزمايش تمرينات هوازي را به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. فعاليت الكتريكي عضلات منتخب اندام تحتاني با استفاده از دستگاه الكترومايوگرافي ثبت شد. تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون آناليز واريانس دوسويه با اندازه‌هاي تكراري انجام شد.يافته‌ها: نتايج كاهش هم‌انقباضي عمومي مچ پا را طي فاز پاسخ بارگيري در گروه آزمايشي طي پس‌آزمون در مقايسه با پيش‌آزمون نشان داد (0/001=P). ساير مؤلفه‌هاي هم‌انقباضي جهت‌دار در همه فازها و هم‌انقباضي عمومي در فازهاي ديگر هيچ‌گونه اختلاف معني‌داري را بعد از پروتكل تمريني نشان ندادند (0/05 P).نتيجه‌گيري: آسيب اعصاب محيطي بر اثر نوروپاتي ديابتي در بيماران با درجه متوسط نوروپاتي باعث الگوي غيرطبيعي هم‌انقباضي عضلات اندام تحتاني اين افراد طي راه رفتن مي‌شود. بنابراين كاهش هم‌انقباضي عمومي مي‌تواند احتمالاً منجر به كنترل صحيح اندام تحتاني شود كه درنهايت منجر به كاهش احتمال آسيب و سقوط در بيماران مي‌شود.