نقش تعديل‌كننده راهبردهاي شناختي تنظيم‌هيجان در رابطه بين ابعاد كمال‌گرايي و شاخص‌هاي سلامت رواني

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش تعديل كننده راهبردهاي شناختي تنظيم هيجان در رابطه بين ابعاد كمال گرايي با شاخص هاي سلامت رواني بود. تعداد 510 نفر (381 زن، 126مرد) در اين پژوهش شركت كردند. از شركت كنندگان خواسته شد مقياس سلامت رواني (ويت و وير، 1983)، مقياس كمال گرايي چندبعدي تهران15 (بشارت، 1386) و پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان (گارنفسكي و كرايج، 2006) را تكميل كنند. براي تجزيه و تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون تعديلي ساسله مراتبي استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه تمام ابعاد كما ل گرايي (خودمحور، ديگرمحور، جامعه محور) با بهزيستي روانشناختي رابطه منفي معنادار و با درماندگي روانشناختي رابطه مثبت معنادار داشتند (0.01 p ). همچنين راهبردهاي سازش يافته تنظيم هيجان با بهزيستي روانشناختي رابطه اي مثبت و با درماندگي روانشناختي رابطه اي منفي دارد كه اين نتايج براي راهبردهاي سازش نايافته تنظيم هيجان برعكس است (0.01 p). علاوه بر اين، تنها راهبردهاي سازش نا يافته تنظيم هيجان توان تعديل رابطه بين ابعاد كمال گرايي با شاخص هاي سلامت رواني را داشتند (0.05 p ). بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت كه رابطه بين ابعاد كمال گرايي و شاخص هاي سلامت رواني يك رابطه خطي ساده نيست، بلكه متغيرهاي ديگر مانند راهبردهاي سازش نايافته تنظيم هيجان در اين رابطه نقش تعديل كننده دارند.