اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر سازگاري و صميميت زناشويي زنان دچار تعارضات زناشويي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر سازگاري و صميميت زناشويي زنان دچار تعارضات زناشويي انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌ي آماري اين پژوهش شامل كليه‌ي زنان داراي تعارضات زناشويي بودند كه جهت حل اختلاف خانوادگي خود در شش ماهه‌ پاييز و زمستان 1399 به مراكز مشاوره شهر تهران مراجعه كرده بودند، با استفاده از پرسشنامه‌ي تعارضات زناشويي ثنايي و براتي (1387)، 30 نفر از زناني كه داراي تعارضات زناشويي بودند، به طور هدفمند انتخاب و به طور تصادفي ساده در دو گروه آزمايشي و گواه (هر گروه 15 نفر) جايگزين شدند و به پرسشنامه‌هاي سازگاري زناشويي لاكوالاس (LWMAT) (1959) و صميميت زناشويي (MIS) والكر و تامپسون (1983) پاسخ دادند. گروه آزمايش 8 جلسه 60 دقيقه‌اي (هفته‌اي يك بار) فنون رفتار درماني ديالكتيكي را براساس بسته آموزشي لينهان (1970) آموزش ديدند. داده ‌ها با استفاده از روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيري، مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد كه اثربخشي درماني ديالكتيكي بر سازگاري (0.01P ، 17.79=F)، و صميميت زناشويي (0.01P ، 14.82=F)، زنان دچار تعارضات زناشويي، مورد تائيد قرارگرفته است (0.05 P) و زنان دچار تعارضات زناشويي گروه آزمايش نسبت به زنان دچار تعارضات زناشويي گروه گواه در پس‌آزمون، به‌طور معناداري، سازگاري و صميميت زناشويي بيشتري داشتند (0.05 P). بنابراين، مي توان نتيجه گرفت كه رفتار درماني ديالكتيكي در افزايش سازگاري و صميميت زناشويي زوجين اثربخش است.