رابطه عاطفه مثبت و منفي با عملكرد رواني-اجتماعي در اپيدمي كرونا: نقش ميانجي گري تاب آوري رواني

مطالعه حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي تاب آوري رواني در رابطه عواطف مثبت و منفي با عملكرد رواني اجتماعي افراد در دوران كرونا انجام شد. طرح پژوهش حاضر توصيفي همبستگي و از نوع تحليل مسير بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل بزرگسالان ايراني 18 تا 60 سال بود كه از اين ميان آن ها 461 نفر با روش نمونه گيري در دسترس در اين پژوهش شركت كردند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي عملكرد رواني اجتماعي در طول كوويد19( (PFC19آرنولد و همكاران (2021)، تاب آوري رواني (CDRISC) كانرديويدسون (2003) و عاطفه مثبت و منفي (PANAS) واتسون، كلارك و تلگن (1998) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون و تحليل مسير از طريق نرم افزارهايSPSS25 وAMOSv22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج پژوهش نشان داد كه مدل پيشنهادي به خوبي برازش شده است. در اين مدل عاطفه مثبت و منفي و تاب آوري رواني اثر مستقيم و معناداري بر عملكرد رواني اجتماعي داشتند و همچنين تاب آوري رواني به طور معني داري بين عاطفه مثبت و منفي و عملكرد رواني اجتماعي ميانجي گري كردند (0.01 p). با توجه به اين نتايج مي توان بر روي بهبود عاطفه مثبت و افزايش تاب آوري رواني و كاهش عاطفه منفي افراد براي داشتن عملكرد بهتر در اين شرايط كمك كرد.