فهم زمينه‌هاي اقدام به خودكشي در پيوند با مولفه‌هاي خودپنداره

مقدمه: خودكشي از مساله‌هاي مهمي است كه به‌دليل اثرات مخرب رواني و اجتماعي توجه بسياري از محققان را به خود جلب كرده است. مطالعه حاضر با عنوان فهم زمينه‌هاي اقدام به خودكشي در پيوند با مولفه‌هاي خودپنداره در صدد بررسي مقولاتي است كه در تجربه اقدام‌كنندگان به خودكشي شكل گرفته است. روش: اين پژوهش با رويكرد روش‌شناختي پديدار شناسانه، مطالعه‌اي كيفي است و از روش گراندد تئوري براي پاسخ به سوالات تحقيق استفاده نموده است. اطلاعات با استفاده از روش مشاهده مشاركتي و تكنيك مصاحبه عميق گردآوري شد. بر اساس روش نمونه‌گيري هدفمند و نمونه‌گيري نظري و با معيار اشباع نظري، بيست نفر اقدام كننده به خودكشي در تحقيق مشاركت داشتند. نتايج: بر اساس يافته‌هاي حاصل از اين مطاله چهار مقوله شامل، طرد شدگي اجتماعيانزواي تحميلي، تقدير‌گرايي شوم، انگاره خود زشت پنداري و اعتماد ناپايدار به خود استخراج شد. اين تحقيق نشان داد كه اقدام به خودكشي پيوند بسيار نزديكي با خودپنداره منفي دارد و خودپنداره منفي متاثر از تجربيات خانوادگي و محيطي كه در فضاي تعاملي آنوميك، اين پديده تشديد شده است. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج حاصل از اين تحقيق، خودپنداره منفي در افراد را به‌عنوان يكي از مهمترين پيش‌بيني كننده‌هاي گرايش به رفتارهاي پرخطر نشان مي‌دهد كه در صورت مهيا بودن بستر نامناسب رواني و اجتماعي منجر به اقدام به خودكشي مي‌شود.