بازيگران ‎مهم محيطي، ژنتيكي و فراژنتيكي در بيماري مالتيپل اسكلروزيز

مالتيپل اسكلروزيس (ام . اس) يك بيماري خود ايمني در سامانه عصبي مركزي است كه سامانه ايمني سلول‎هاي طبيعي بدن را تخريب مي‎كند و منجر به عملكرد غير نرمال پيشرونده عصبي مي‎شود .اصطلاح ام . اس به پلاك‎هايي كه در ماده‎ي سفيد مغز و طناب نخاعي بيماران ام . اس ديده مي‎شود، اطلاق مي‎گردد. تخريب سلول‎هاي عصبي مغز مي‎‎تواند باعث ظهور علائم بسياري در بيماران ام . اس شامل خستگي، تاري ديد در يك چشم، بي حسي يا مور مور شدن بخشي از بدن، ضعف قسمتي از بدن و از دست رفتن هماهنگي بدن شود. به غير از مستعد بودن فرد از نظر ژنتيكي براي ابتلا به بيماري ام . اس، پژوهشگران معتقدند كه براي ظهور بيماري ام . اس حداقل يك يا چند عامل محيطي لازم مي‎باشد. شيوع بيماري در نقاط مختلف جهان متفاوت بوده و در برخي از مناطق اروپاي غربي و شمال آمريكا، بروز و شيوع بيش از ساير نقاط جهان مي‎باشد. سلول‌هاي تنظيمي T نقش مهمي ‌در ممانعت از بيماري‌هاي خود ايمني دارند. بنابر اين، كاهش تعداد يا عملكرد اين سلول‌ها مي‌تواند در بروز خود ايمني‌ها مؤثر باشد؛ به ‌طوري كه نقص اين سلول‌ها در بسياري از بيماري‌هاي خود ‌ايمني گزارش شده است. به كار بردن سامانه‎‎‎هاي زيستي براي درك بيماري‎هاي عصب شناسي با در نظر گرفتن زمان به عنوان يك فاكتور كليدي براي پژوهش سير تكاملي بيماري‎زايي اين بيماري‎ها، از ارزش بالايي برخوردار است. اين اميد وجود دارد كه با پژوهش و بررسي گسترده‎تر، درك بهتري نسبت به سازوكارهاي موجود در بيماري ام. اس فراهم شود كه راهكارهايي را در راستاي بهبود اين بيماري يا كاهش علائم آن فراهم كند