نسبت خاطره‌نگاري با امر واقع

بر اساس تعاريف اهل فن، جاي‌گيري خاطرات مكتوب در زمرۀ منابع خبري اوليه و مهم در تاريخ‌نگاري است و بررسي تاريخي فرايند شكل‌گيري و تكوين آن در تاريخ ايران، اثباتي بر مدعاي فوق است. اين پژوهش با رويكرد تحليلي و طرح نگرش‌هاي روش‌شناختي دربارۀ نسبت خاطره‌نگاري با امر واقع است و پاسخي متقن به اين پرسش كه سنديت خاطرات، در شكل «زندگي‌نامۀ خودنوشت» به چه ميزان داراي اعتبار جهت كاربست در تحقيقات تاريخ‌نگاري است. راستي‌آزمايي روايات متون خاطره‌نگاري بر اساس ديگر منابع اسنادي و همچنين اعتبارسنجي بر اساس الگوي «تواتر روايت» دربارۀ يك واقعه، يكي از نتايج اين پژوهش است. همچنين بر اساس اضلاع سنجش‌ناپذير اين خاطرات، چون معضل زاويۀ ديد و موقعيت منحصر به ‌فرد راوي در روايت، مي‌توان اين خاطرات را در رويكرد دوم، آثاري براي شناخت راويان آنها به‌عنوان افراد مؤثر در رويدادهاي تاريخي، مدنظر دانست و داراي اعتبار جهت ارجاع اسنادي در نظر گرفت.