بررسي وضعيت تاب‌آوري در مادران كودكان تحت دياليز مراجعه‌كننده به بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه‌هاي علوم پزشكي شهر تهران

سابقه و هدف: كودكان تحت دياليز نيازمند مراقبت‌هاي بلندمدت هستند. بيماري فرزند و شرايط مرتبط با درمان و مراقبت از وي مادر را با تنش‌هاي رواني مختلف مواجه مي‌كند. تاب‌آوري سبب حفظ قدرت تصميم‌گيري و عملكرد مطلوب در شرايط تنش‌زا مي‌شود. اين مطالعه با هدف بررسي وضعيت تاب‌آوري در مادران كودكان تحت دياليز انجام شد. روش بررسي: اين پژوهش توصيفيمقطعي بر روي كليه مادران كودكان تحت دياليز در مركز طبي كودكان، بيمارستان مفيد، بيمارستان علي اصغر و بيمارستان بهرامي انجام شد. تعداد 166 نفر از مادران واجد شرايط به صورت سرشماري انتخاب شدند و پرسشنامه دو قسمتي اطلاعات جمعيت‌شناختي، مقياس تاب‌آوري كانرديويدسون را تكميل كردند. تحليل داده‌ها با استفاده از نسخه 22 نرم افزار SPSS در سطح معني داري زير 05/0 انجام شد. يافته ها: ميانگين تاب‌آوري برابر با 35/3 از مجموع 4 نمره بود و در سطح قوي قرار داشت. همچنين ميانگين ابعاد شايستگي/استحكام شخصي، اعتماد به غرايز شخصي، تحمل عواطف منفي، مهار و معنويت در افراد به ترتيب برابر با 37/3، 17/3، 43/3، 45/3 و 33/3 بود. تاب‌آوري مادران كودكان تحت همودياليز به صورت معني داري بيشتر از كودكان تحت دياليز صفاقي بود (047/0=p). بين سن مادر، تحصيلات مادر، وضعيت ابتلاي مادر، سن كودك، جنسيت كودك، تعداد فرزندان خانواده و مدت زمان دياليز و ميانگين تاب‌آوري مادران ارتباط معني داري وجود نداشت. نتيجه گيري: وضعيت تاب‌آوري در سطح مناسبي قرار داشت. با توجه به اهميت تاب‌آوري توصيه مي‌شود زمينه براي ارائه مداخلات آموزشي و توانمندسازي براي والدين كودكان مبتلا به بيماري‌هاي مزمن فراهم شود.